این غزل را در ادامه می‌خوانیم؛

*

طنین ربنایت برد بالا روح عرفان را

فضیلت داده القابت تجلی‌گاهِ انسان را

رسول الله را وقتی پدر ‌خواندی در آن ‌لحظه

کشیدی بر فضیلت‌های هارون خط بطلان را

پر و بال قنوتت رنجۀ زنجیر شد هربار

ولی نفرین نکردی در دعای خود نگهبان را

تو با این بردباری‌ها به اصحابت نشان دادی

برای کظم غیظ خود مصادیقی فراوان را

«شترها هم نباید خدمت ظالم کنند»، آری

تو روشن کرده‌ای با این سخن تکلیف صفوان را

«اشداء علی الکفار» و «کظم غیظ» را با هم

نشان دادی چنین توصیه‌های ناب قرآن را

صدا کردم تو را در سجن دنیا ماه محبوسم

که نامت می‌کند روشن در و دیوار زندان را...