هم میهن/متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

امیر جدیدی| استادیوم فوتبال منطق عجیبی دارد. راستش را بخواهید «منطق» انتخاب درستی نیست؛ چراکه خیلی از اتفاقاتی که در این مستطیل سبز می‌افتد با منطق جور در نمی‌آید. اما در آن لحظه این بهترین اتفاقی است که باید بیفتد. پس به‌جای منطق می‌نویسم، استادیوم رفتن آداب دارد. نمی‌شود بیرون این گود سبز نشست و درباره اتفاقاتی که گرد آن زمین می‌افتد، اظهارنظر کرد.

در استادیوم فوتبال راه رفتن، نشستن، خوردن، نوشیدن، سیگار کشیدن، لباس پوشیدن، فکر کردن، دست زدن، حرف زدن، سکوت کردن، تشویق کردن، دشمنی کردن، دوستی کردن و حتی عکاسی کردن منطق ویژه‌ای می‌طلبد. اگر تا به حال به‌عنوان تماشاچی پا به ورزشگاه گذاشته باشید متوجه عرضم می‌شوید. 
 
یکی، دو روز پیش استادیوم آزادی میزبان دو تیم پرسپولیس و تراکتورسازی بود. از اتفاق، این مسابقه از آن مسابقه‌هاست که آداب ویژه‌تری دارد. در شبکه‌های مجازی تحلیل‌هایی خواندم و اظهارنظرهایی شنیدم که با همان منطق معمول شروع به نقد تماشاچیان کرده‌ بودند.

منطقی که از اساس در استادیوم فوتبال جواب نمی‌دهد. یعنی اگر بخواهید براساس آن منطق نتیجه‌گیری کنید حتماً دچار خطا می‌شوید. بنابراین اگر بابت دعوا و بزن‌بزن، پرت‌کردن آجر روی سر یا حتی فحش‌دادن زنان می‌خواهید به این نتیجه برسید که جامعه به قهقرا رفته و... سخت در اشتباهید. بنابراین نگران هیچ‌چیزی نباشید و تیم مورد علاقه‌تان را تشویق کنید. 

اما عکاسی در استادیوم آن هم این بازی، سخت‌تر از چیزی است که تصور می‌کنید. در این بازی خاص، عکاس بابت اینکه پشت کدام دروازه می‌نشیند، بابت آنکه بعد از گل، دوربینش را کدام طرف بچرخاند و به کدام طرف استادیوم برود، باید به تماشچی‌ها جواب پس دهد. در این بازی هر حرکت اضافه‌ای از سوی عکاس، می‌تواند به یک بحران تمام‌عیار تبدیل شود.

عکس: فاطمه عموزاد- مهر