فرهیختگان/ «مرجعیت‌زدایی و بی‌پناهی اجتماعی» عنوان یادداشت روز در روزنامه فرهیختگان به قلم فرزاد جهان‌بین است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

افراد در زندگی در تعامل و ارتباط مستقیم یا غیرمستقیم با گروه‌های مختلفی قرار دارند که برخی از آن‌ها، مقبولیت بیشتری در میان مردم دارند و اعضای جامعه از آن‌ها متأثر می‌شوند. به این افراد و گروه‌ها که بر کنش‌ها و نگرش‌های دیگران تأثیرگذارند، «گروه‌های مرجع» گفته می‌شود.
گروه‌های مختلف در جامعه تحت‌تأثیر گروه‌های مرجعند و هرچه تأثیرپذیری بیشتر باشد، خصوصاً در شرایط حاد، آن گروه‌های مرجع می‌توانند با گروه‌های اجتماعی حرف بزنند و نقش بسیار مهمی در راهبری اجتماعی داشته باشند. حال تصور کنید از این گروه‌های مرجع به بهانه‌های مختلف اعتبارزدایی شود. در چنین حالتی نوعی بی‌سری اتفاق می‌افتد. این واقعیت شاید خوشایند برخی باشد، اما بسیار خطرناک است. در غیاب گروه‌ها و چهره‌های مرجع سیاسی و غیرسیاسی، بازیگردانی تحولات مهم کشور تحت کنترل شبکه‌های اجتماعی قرار می‌گیرد. این حالت، بسیار خطرناک است.
درخصوص علل این موضوع مهم می‌شود ساعت‌ها بحث کرد، اما در اینجا به یک نکته اشاره کنم. جریانی در کشور هستند به اسم انقلاب که نه‌تنها نسبت به دیگر گروه‌های مرجع، بلکه تعمداً در جریان انقلابی، از هرکسی که گروه مرجع است و یا می‌تواند گروه مرجع باشد، اعتبارزدایی می‌کنند. این‌ها با نوعی تفسیر مضیق و سلیقه‌ای از انقلابی‌بودن، عملاً آن کاری را می‌کنند که ابن‌تیمیه در ارتباط با مذاهب کرد و دایره کفر را بسیار تنگ کرد و یا مانند خوارج، با تفسیر صفر و یکی، به مجرد مشاهده خطایی یا عملی که از نظر آنان خطاست، حکم کفر می‌دهند. نتیجه این کار، بی‌پناهی جامعه است. در روز‌های واپسین و حتی در شرایط عادی، آن‌ها که می‌توانستند مؤثر باشند حرفشان به خاطر اعتبارزدایی، مسموع نخواهد بود. به نظر می‌رسد این جریان یا توجه ندارند و یا تحت‌تأثیر جریان نفوذند. این درحالی است که بنا به تأکید امامین انقلاب و وجود مبارک امیرمؤمنان(ع) نباید نگاه صفر و یکی داشت و افراد را به مجرد خطایی، حذف کرد. نگارنده سال‌هاست به این خطر توجه داده‌ام. ویژگی دیگر این جریان، بهانه دادن به مخالفان نظام برای حمله به نظام جمهوری اسلامی است. هر بار که پشت تریبون قرار می‌گیرند یا در تجمعی و یا جایی سخن می‌گویند، ده‌ها بهانه فراهم می‌کنند.
ما امروز به آرمان‌گرایی واقع‌بینانه، پرهیز از نگاه صفر و یکی، مطالبه‌گری در عین توجه به واقعیت‌ها، نقد در عین حفظ حرمت‌ها، پرهیز از ساده‌سازی و تلاش برای حفظ و یا ساختن گروه‌های مرجع نیازمندیم. برخی از چوب، شخصیت می‌سازند و برخی با تبر به جان شخصیت‌ها و سرمایه‌هایی که دارند، می‌افتند. بدون این گروه‌ها که چون کوهند، امیرمؤمنان(ع) هم باشند در راهبری جامعه دچار مشکل می‌شوند، چه رسد به رهبری معظم انقلاب. به سرمایه‌های انقلاب رحم کنیم.