پدال/ مانستر تراک ها وانت پیکاپ های عظیم‌الجثه‌ای هستند که با شرکت در مسابقات، تماشاچیان را به وجد می‌آورند. در مقاله پیش رو به بررسی اجمالی قوای محرکه مانستر تراک ها خواهیم پرداخت.
 
با وجود رنگ بدنه عجیب و چشمگیر، لاستیک‌های بسیار بزرگ و غرش کر کننده پیشرانه، غیرممکن است که چشم از مانستر تراک ها در حین پرش از روی خودروهای دیگر و یا حتی تصادف‌های کنترل شده آن‌ها برداشت. در طول سال‌های اخیر برخی از مانستر تراک ها شهرتی جهانی یافته‌اند هرچند ویژگی‌هایی آن‌ها فقط به ظاهر منحصربه‌فرد محدود نمی‌شود. یکی از شاخص‌ترین جنبه‌های مانستر تراک ها را می‌توان قوای محرکه‌ای دانست که یک هیولای چهار چرخ محرک زمینی را ایجاد می‌کند.

جای تعجبی ندارد که برای حرکت چنین جثه بزرگی به یک قوای محرکه شاخص و تا حدودی غیرعادی نیاز است. مانستر تراک معمولاً از پیشرانه بلوک بزرگ ۸.۸ لیتری شورولت استفاده می‌کند. قدرت پیشرانه‌های موردبحث به حدود ۱۵۰۰ اسب بخار و گشتاور آن‌ها نیز به همین حدود می‌رسد هرچند قطعات زیادی هم وجود دارند که به قوای محرکه یاد شده در تولید چنین قدرت عظیمی کمک می‌کنند. قوای محرکه مانستر تراک را می‌توان جزو قوی‌ترین پیشرانه‌های تاریخ شورولت دانست. همانند هر وسیله دیگری از جمله خودروهای سواری معمولی، پیشرانه‌های مانستر تراک ها به تنهایی کار نمی‌کنند و قطعات ضروری دیگری نیز وجود دارند که در یک مانستر تراک، همانند پیشرانه بزرگ و قدرتمند هستند. نیروگاه‌های آهنین این هیولاها به سوپرشارژرهای بزرگ مجهز بوده تا حجم زیادی از هوا و سوخت به ویژه سوخت متانول را راهی محفظه احتراق کنند. متانول ارزان‌تر از بنزین بوده و همچنین در دمای پایین‌تری می‌سوزد. مانستر تراک های قدیمی در هر دقیقه سه گالن سوخت مصرف می‌کنند درحالی‌که مصرف سوخت مدل‌های جدیدتر در هر مسابقه حدود ۵ گالن است.

با بررسی دقیق‌تر قوای محرکه مانستر تراک متوجه ویژگی‌های برجسته بیشتری می‌شویم. از نظر سیستم تعلیق باید گفت یک مانستر تراک معمولاً از سیستم تعلیق چهار اتصالی به همراه شوک‌های نیتروژنی استفاده می‌کند و نتیجه چنین طرحی دستیابی به فاصله حرکتی ۷۶ سانتی‌متری و حتی بیشتر سیستم تعلیق است. برای مقایسه باید دانست در یک خودروی استاندارد، شوک‌ها و سیستم تعلیق فاصله حرکتی یا میزان بازی حدود ۶.۵ سانتی‌متری دارند. لاستیک‌های بسیار بزرگ مانستر تراک ها هم قطر حدود ۶۶ اینچی داشته و پهنای آن به حدود ۱۱۰ سانتی‌متر و وزن هر لاستیک به حدود ۲۹۵ کیلوگرم می‌رسد. با اینکه تولید چنین محصولاتی شایسته تحسین است اما باید به هزینه‌های بالای سرویس و نگهداری قوای محرکه نیز اشاره کرد؛ اما سؤال مهم این است که پیشرانه وانت های موردبحث چقدر بادوام است؟

این وانت‌های پرقدرت نمایش‌های هیجان‌انگیزی ارائه می‌کنند. مانستر تراک ها می‌پرند، مسابقه می‌دهند و با سرعت حرکت می‌کنند و با این حرکات تماشاگران را به وجد می‌آورند. با توجه به ابعاد بزرگ و قطعات هوی دیوتی بکار رفته، جای تعجبی ندارد که امکان راندن مانستر تراک ها در معابر عمومی وجود نخواهد داشت و به همین خاطر است که توسعه آن‌ها بدون توجه به راندمان و مصرف سوخت، قوانین راهنمایی و رانندگی و طول عمر و قابلیت اطمینان بالا صورت می‌گیرد. پیشرانه‌های مانستر تراک ها تحت‌فشار زیادی قرار می‌گیرند و پس از هر مسابقه تعداد زیادی از مهندسان روی بازسازی و ارتقای آن‌ها برای رویدادهای بعدی کار می‌کنند.

در واقع باید گفت پیشرانه این وانت های غول آسا علیرغم ابعاد و قدرت قابل‌توجه خود طول عمر و دوام یک خودروی استاندارد را ندارد و تخمین زده شده پس از ۲۵ ساعت کارکرد باید سرویس شود. در نتیجه زمان بازسازی پیشرانه وانت‌های موردبحث بسیار سریع‌تر از یک خودرو یا وانت پیکاپ استاندارد فرا می‌رسد. برخی تیم‌ها در سال از ۵ پیشرانه استفاده می‌کنند که با توجه به قیمت حدود ۵۰ هزار دلاری هر پیشرانه هزینه زیادی را به آن‌ها تحمیل خواهد کرد. با اینکه پیشرانه یک مانستر تراک گزینه‌ای ایده آل برای استفاده طولانی‌مدت نیست اما شکی وجود ندارد که قدرت فوق‌العاده‌ای تولید می‌کند.