فیلم نیوز/ نزدیک به چهار دهه از حضور ابراهیم حاتمی‌کیا در عرصه فیلمسازی می‌گذرد، کارگردانی که طی این سال‌ها با آثار پیشرویی که در عرصه سینمای دفاع مقدس خلق کرد توانست به چنان اعتباری دست پیدا کند که از بخش خصوصی تا نهادهای دولتی برای همکاری با او صف بکشند. حاتمی‌کیا در چنین شرایطی و در سن شصت سالگی می‌توانست با تکیه برهمین حمایت‌ها به ساخت فیلم‌های که دیگر در ساخت آن‌ها به تبحر رسیده و به اصطلاح لم دستش هست ادامه دهد، اما او ترجیح داد که در این برهه از زندگی کاری و حرفه‌ای‌اش دست به ریسک بزرگی بزند و کارگردانی یک پروژه عظیم تاریخی و مذهبی را دست بگیرد و خود را وارد یک چالش پر‌خطر کند.
قبول ساخت و کارگردانی پروژه تاریخی – مذهبی «موسی کلیم الله (ع)» از هر جهتی که به آن نگاه شود برای حاتمی‌کیا یک چالش بزرگ و دردسرساز ساز تلقی می‌شود. چالشی که دو تن از فیلمسازان همنسل او (مجید مجیدی و احمدرضا درویش) آن را تجربه کرده‌ بودند ، اما اتفاقی که باید را رقم نزده بودند. او از یک طرف واکنش مخاطبان و منتقدان را نسبت به آثار این دو کارگردان دیده بود و می‌دانست در صورت عدم موفقیت و یا کسب موفقیت با درصد پایین با چه اتفاقی رودرو خواهد شد. از طرف دیگر حاتمی‌کیا پا به پروژه‌ای می‌گذاشت که قرار بود در شرایطی متفاوت و با تکنیک‌های جدید فیلمسازی استودیویی تولید شود. این در واقع کار حاتمی‌کیا را سخت‌تر از قبل می‌کرد. کارگردانی میدانی که حالا باید وارد استودیو می‌شد و یک اثر عظیم را در آنجا جلوی دوربین می‌برد و کارگردانی می‌کرد. هرجند او این شرایط را به نوعی در «ارتفاع پست» و در سکانس‌هایی از فیلم «چ» تجربه کرده بود، اما حساب قصه موسی و رودنیل کاملا با آن‌ها فرق داشت و ماجرای دیگری را می‌طلبید. چون باید با تجهیزاتی آزمایشی به مصاف این فیلم می‌رفت و آن را آماده اکران می‌کرد.
چالش دیگر حاتمی‌کیا این بود که او برای نخستین بار در طول دوران کاری‌اش پا به پروژه‌ای می‌گذاشت که قرار بود توسط اشخاص دیگری (زنده یاد فرج الله سلحشور و جمال شورجه) ساخته شود و او حالا باید سکان این کار را در دست می‌گرفت. این یعنی اینکه او باید نسبت به پروژه‌ای که از ابتدا درگیر آن می‌شد زمان بیشتری صرف کند تا ببیند وضعیت از چه قرار است.
ابراهیم حاتمی‌کیا با وجود چنین چالش‌هایی گام در مسیر تولید پروژه عظیم «موسی کلیم الله (ع)» گذاشت. او در طول مدت دوران حرفه‌ای کاری‌اش بارها نشان داده که اهل خطر کردن و به چالش کشیده خودش است. چه آن زمانی که در اواخر دهه 60 دوربین و سه‌پایه را زیر بغلش زد و از وسط خاکریز به دل جامعه آمد و جنگ را در بستر اجتماع روایت کرد و چه زمانی که به دل به بوسنی زد و روایتگر یک عشق تر و تمیز در دل جنگ و کشتار صرب‌ها شد . او در ادامه با ساخت آژانس شیشه‌ای آن‌هم در اوایل دولت اصلاحات خودش و آرمان‌هایش را بی‌پروا به چالش کشید. حاتمی‌کیا در دهه هشتاد با «به رنگ ارغوان» و در اواخر همین دهه با «دعوت» ریسک بزرگی را به جان خرید ماحصل اولی توقیف چندساله و ماحصل دومی حملات تند و بی‌پروا به او از هرجهتی بود بنحوییکه از سمت خودی و غیرخودی مورد تاخت قرار گرفت.
حاتمی‌کیا در همه فیلم‌هایی که خود را در آن به چالش کشیده و برای ساخت آن ریسک کرده مورد هجوم قرار گرفته از فیلم‌های تحسین شده «از کرخه تا راین»، «خاکستر سبز»، «آژانس شیشه‌ای» تا «دعوت» و حتی «خروج» . اما او با قبول پروژه موسی (ع) نشان داد هنوز اهل ریسک است. قطعا وقتی کسی در این سن وسال و داشتن چنین موقعیتی خودش را وارد یک چالش می‌کند که امکان شکست و پیروزی در آن در بهترین حالت ممکن‌اش پنچاه پنجاه است نشان از این دارد که او با تمام قوا آمده و همه تجربیات این چهار دهه فیلمسازی‌اش را به کار برده تا اثری بسازد که به مانند «مهاجر»، «از کرخه تا راین»، «آژانس شیشه‌‌ای»، «به رنگ ارغوان» و… جریان ساز شود. حالا باید منتظر ماحصل کار ماند و دید انگیزه و تجربه چهل ساله فیلمسازی‌اش چون عصای موسی معجزه می‌کند.