ورزش 3/حالا و بعد از پنج سال می‌توان با اطمینان بیشتری گفت که بارسا با پدری یک اینیستای جدید دارد.
این هفته اتفاقات عجیبی رخ داد. وقتی بارسلونا در نیمه‌ اول بازی با آلاوس با نتیجه تساوی صفر به صفر به رختکن رفت، دیگر نمی‌توانستیم وقوع یک اتفاق غیرعادی دیگر را در این سری رویدادهای غیرقابل پیش‌بینی رد کنیم.
بیایید نگاهی به این اتفاقات بیندازیم: عثمان دمبله دو هت‌تریک را در چهار روز به ثمر رساند؛ تیم زنان بارسلونا که تا به حال شکست‌ناپذیر بود، برای اولین بار در شش سال گذشته در لیگ، در خانه شکست خورد، لوکا دانچیچ در میانه فصل به لیکرز پیوست، آرتور ملو، بازیکن فراموش‌شده، به لالیگا بازگشت و توسط خیرونا جذب شد و همه این‌ها مقدمه‌ای بود برای پیروزی غیرمنتظره اسپانیول بر رئال مادرید و صحنه عجیبی که پس از آن اتفاق افتاد: هواداران بارسا که برای پیروزی اسپانیول دعا می‌کردند و هواداران اسپانیول که برای پیروزی بارسا تا از سقوط نجات پیدا کنند.
وقتی دنیا تا این حد در اطراف ما به لرزه درمی‌آید (البته بدون اغراق، فوتبال را خیلی جدی نگیرید)، طبیعی است که به دنبال تکیه‌گاه‌های مطمئنی بگردیم که به ما احساس امنیت بدهند، چیزهایی که ما را آرام کنند، بازیکنانی مثل پدری.
و بارسا یکی از آنها را دارد
به پدرو گونزالس لوپز نگاه کنید، انگار ۳۰ ساله است، چون چهره‌ای قدیمی و فوتبالی با بلوغ غیرمعمول دارد. اما در واقع او فقط ۲۲ سال دارد و با این حال، بدون هیچ تردیدی، رهبری بارسا به او سپرده شده است، چون هیچ‌کس مانند او نمی‌تواند این نقش را ایفا کند. باید به این بلوغ جمعی عجیب تیم بارسا عادت کنیم. هیچ باشگاهی در اروپا امروزه چنین منبعی از استعداد جوان ندارد.
پدری یک جوان است، اما اکنون رهبر گروه است، چون در پشت سر او بازیکنانی مثل گاوی (۲۰ ساله)، کوبارسی (۱۸ ساله)، لامین یامال (۱۷ ساله)، کاسادو (۲۱ ساله) و بالده (۲۱ ساله) قرار دارند. این که ما این را عادی فرض کرده‌ایم، به این معنی نیست که واقعاً عادی است.
اریک گارسیا و فرانکی دی یونگ در نیمه دوم به زمین آمدند و فضای لازم را ایجاد کردند تا بازی بیشتر حول محور پدری بچرخد. بازی روان‌تر و سریع‌تر از قبل جریان یافت، چون هر دو بازیکن کاتالان و هافبک هلندی فوتبال را ذهنی درک می‌کنند. در بارسا هر کاری با پدری هماهنگ می‌شود، که البته امتیازی اضافی دارد که در هنرمندان پا به توپ به ندرت دیده می‌شود: وقتی او توپ را در اختیار ندارد، همه تلاش خود را برای بازپس‌گیری آن می‌کند و این پدری را واقعاً منحصر به‌فرد می‌سازد.
اکنون که مصدومیت‌ها را پشت سر گذاشته و دوباره در اوج آمادگی جسمانی قرار دارد، پدری یادآور اینیستایی است که به نظر می‌رسید روی چمن شناور است و حریفان را به نوعی با نمایش و رقص هیپنوتیزم‌کننده خود مسحور می‌کرد.
تمام مربیان از زمانی که پدری به بارسا آمد یا به تیم ملی راه یافت، او را در کنار خود خواسته‌اند. این اتفاقی نیست. روشن‌بین‌ترین آنها رونالد کومان بود که تنها یک هفته تمرین کافی بود تا او را از انتقالی که مقدر شده بود بازدارد. در آن زمان پدری را فقط در جزیره قناری می‌شناختند و نه بیشتر، بنابراین نگه داشتن او بسیار ارزشمند بود و حتی امروز نیز این تصمیم شایسته تشویق است. پدری خوب است، اما مانند مسی یک‌باره جلب توجه نمی‌کند. چه کسی می‌داند اگر او را قرض داده بودند، الان کجا بود؟
دکو، مدیر ورزشی بارسا، این هفته موفق به تمدید قرارداد او شد برخی تمدیدها ارزشمندتر از چندین نقل‌ و انتقال هستند. ارزش‌های مطمئنی که پروژه‌ها را مانند ریشه‌های درخت محکم می‌کنند.