سواد زندگی/ بچه‌ها ممکن است برای اعمال قدرت، برای تقویت عزت نفس خود، یا فقط برای جلب توجه خبرچینی کنند. خبرچینی به کودک اجازه می‌دهد بر کودک دیگری برتری پیدا کند و در چشم والدین یا معلم او مورد لطف واقع شود.
خبرچینی یا چغلی کردن کودکتان آزاردهنده است. اما خبرچینی فرصتی است که به او کمک کنید یاد بگیرد مشکلاتش را خودش حل کند . و همچنین به او نشان دهید که چگونه از حق دیگران دفاع کند.
در این مطلب با علل خبرچینی بچه‌ها و راهکارهای برخورد با آن آشنا شوید.

علل خبرچینی کودکان
بچه‌ها ممکن است برای اعمال قدرت، برای تقویت عزت نفس خود، یا فقط برای جلب توجه خبرچینی کنند. خبرچینی به کودک اجازه می‌دهد بر کودک دیگری برتری پیدا کند و در چشم والدین یا معلم او مورد لطف واقع شود.

خبرچینی یک جنبه‌ٔ مثبت نیز دارد. این کار یعنی فرزندتان تمایل دارد به شما نشان دهد که قوانین را می‌فهمد و درست و غلط را از هم تشخیص می‌دهد.
همچنین می‌تواند شما را از موقعیت خطرناکی که نیاز به توجه فوری‌تان دارد آگاه کند.

بعضی از بچه‌ها نیز خبرچینی می‌کنند، چون مهارت‌های عاطفی و اجتماعی لازم برای حل مشکلات به تنهایی را کسب نکرده‌اند.
بچه‌های بزرگ‌تر که عادت به مراقبت از کوچک‌ترها دارند ممکن است تمایل بیشتری به مشاهده و گزارش رفتارهای آنها داشته باشند.

نحوهٔ برخورد با خبرچینی کودکان
موقعیت را بررسی کنید: 
قبل از اینکه نتیجه‌ بگیرید کودکتان کم‌کم ممکن است به یک خبرکش نق‌نقوی کوچک تبدیل ‌شود، موقعیت را ارزیابی کنید. شما نمی‌خواهید کودکتان برای هر چیز کوچکی به شما شکایت کند، اما او باید بتواند مطمئن باشد که هنگام نیاز می‌تواند کمک بخواهد.

این به او کمک می‌کند تا بفهمد شما دوست دارید در مورد چه چیزهایی به شما بگوید. مثلاً شما به عنوان یک بزرگسال می‌دانید که «بابا، سارا با ماشین‌های من بازی می‌کنه» وضعیتی بسیار متفاوت از «بابا، سارا تو ماشین اون مرد بازی می‌کنه» است.

بچه‌های کوچک همیشه نمی‌توانند تفاوت این دو و مسائلی مثل این را تشخیص دهند. برای بچه‌های این سن دشوار است که خودشان مستقلاً قضاوت کنند که چه چیزی ارزش خبرچینی را دارد و چه چیزی ندارد یا چه چیزی را باید به شما خبر بدهند و چه چیزی را لزومی ندارد بازگو کنند.

به فرزندتان بگویید وقتی شخصی کار خطرناکی انجام می‌دهد، هشدار دادن ایرادی ندارد. اما ممکن است باز هم نتواند موقعیت خطرناک از آزاردهنده را تشخیص دهد.
به عنوان مثال، کودک با خودش فکر می‌کند آیا پریدن روی تخت خطرناک است؟ به او بگویید که اگر در مورد وضعیتی مطمئن نیست، ایرادی ندارد که از شما سؤال کند.

تحسینش کنید: 
هنگامی که برای محافظت از شخصی به سراغ شما آمد، او را تحسین کنید.بگویید: «ممنون از اینکه مراقب برادرت هستی. این باعث می‌شه اون سالم بمونه». به این ترتیب شما از تله‌ٔ رقابت خواهر و برادرها دور می‌مانید، روی مراقبت از کودک نیازمند تمرکز می‌کنید و از طریق برقراری ارتباط ایجاد اعتماد خواهید کرد.

رشوه ندهید: 
وقتی ایمنی کسی در معرض خطر نیست، تنبیه کردن کودک دوم که کودک اول کارش را خبرچینی کرده، فقط پاداشی به عمل خبرچینی‌ است.
اگر طرف بچه‌ٔ خبرچین را بگیرید، نه تنها با کمک کردن به او در رسیدن به چیزی که می‌خواهد، یعنی توجه مثبت برای او و توجه منفی برای بچه‌ٔ دیگر، این رفتارش را تقویت می‌کنید، بلکه اگر فرزندتان در مورد تخلف همبازی خود مبالغه کرده باشد، یعنی کاری بچه‌ها اغلب انجام می‌دهند، احتمال و ریسک مجازات ناعادلانه‌ٔ کودک دوم را نیز دارید.

اما اگر در این تله نیفتید، فرزند شما خیلی زود می‌فهمد که برخی نبردها و کشمکش‌ها را باید خودش حل و فصل کند و وقتی بتواند مشکلی را به تنهایی حل کند، می‌تواند به خودش افتخار کند.

هزینه‌ٔ خبرچینی را بالا ببرید: 
دادن یک کار به فرزندتان وقتی خبرچینی می‌کند، باری را روی دوش او می‌گذارد. به عنوان مثال، هنگامی که او با اخبار مربوط به عمل ناجوانمردانه و نه خطرناک خواهر یا برادرش پیش شما می‌آید، می‌توانید به او بگویید که یک نقاشی بکشد و آن را روی میز بگذارد تا بعداً به آن نگاه کنید.
با این کار به احتمال زیاد، او به این نتیجه خواهد رسید که خبرچینی ارزش این وقت و تلاشی را که متحمل می‌شود ندارد. اگر آنچه او می‌خواهد توجه شماست، به او بگویید از شنیدن هر چیزی که می‌خواهد در مورد خودش به شما بگوید خوشحال خواهید شد اما نه در مورد دوست یا خواهرش، مگر اینکه آنها در خطر باشند.
اگر به طور مداوم سعی می‌کند توجه شما را از این طریق جلب کند، با او در مورد راه‌های مثبت برای جلب توجه شما صحبت کنید. گذراندن زمانی اختصاصی با کودک نیز می‌تواند کمک زیادی کند.

گزینه‌های مختلف را با هم بررسی کنید: 
هنگامی که کودک شما در موقعیت بغرنجی قرار می‌گیرد، در مورد اینکه به جای خبرچینی چه کاری انجام دهد، نیاز به راهنمایی دارد.
به عنوان مثال به او بگویید: «اگه آروم بشی و به من بگی چه اتفاقی افتاده، می‌تونم بیشتر بهت کمک کنم.» بعد، سؤالاتی بپرسید تا کمک کنید انگیزه‌اش برای خبرچینی در مورد آن شخص دیگر را کشف کنید. به عنوان مثال بپرسید: «مشکل چیه؟ چطور می‌تونیم حلش کنیم؟» و سپس یک راهکار جایگزین پیدا کنید.

اگر دعوا بر سر یک اسباب‌بازی باعث دویدن او به سمت شما شده است، از او سؤال کنید آیا می‌تواند آن را با دوستش تقسیم کند، نوبتی بازی کنند یا مدتی به تنهایی بازی کند؟ همچنین به او بیاموزید که احساسات خود را به دوستان و خواهر و برادرش نیز ابراز کند.
از او بخواهید که با گفتن «دست بردار»، «این کار رو نکن» یا «من خوشم نمیاد این کار رو می‌کنی. می‌رم با یکی دیگه بازی می‌کنم»، ابراز وجود به صورت کلامی را تمرین کند.
هدف این است که به او اطمینان خاطر بدهید می‌تواند از پس کارها برآید و سپس او را با راهکارهایی برای انجام این کار توانمند کنید.

کمکش کنید: 
هنگامی که شکایت را شنیدید، خطر را ارزیابی کردید و به کودک خود کمک کردید تا راه‌حل‌های بالقوه پیدا کند، او را دوباره به موقعیت قبلی و مسیر بازی‌اش بفرستید. شما می‌خواهید فرزندتان در خودش توانایی حل مسئله ایجاد کند.
پس ترغیب او به حل کردن توصیه‌ای خوب برای کودکتان است.، چون کودک شما گاهی فقط توجه شما را می‌خواهد. بنابراین به حرفش گوش بدهید، او را در آغوش بگیرید و بعد بگویید: «به نظر میاد این چیزیه که خودت می‌تونی از پسش بربیای» یا به او حق انتخاب بدهید و بگویید: «من دارم غذا می‌پزم. شما می‌تونید خودتون حلش کنید یا صبر کنید تا من کارم تموم بشه.» بعد از مدتی خواهید دید او با همبازی یا خواهر و برادرش به شکل خودکار این کار را انجام می‌دهند.