اسفندماه سال 1401، پسرجوان 25 ساله‌ای به یکی از کلانتری‌های شرق تهران رفت و هنگامی که مقابل افسر نگهبان قرار گرفت از یک جنایت هولناک رازگشایی کرد و ماجرا را اینطور توضیح داد: چند سالی است که اعتیاد دارم و سر همین موضوع مادرم چندین‌بار من را از خانه بیرون کرده است. هر بار که از خانه طرد می‌شدم به خانه خاله‌ام می‌رفتم تا او پادرمیانی کند و من دوباره بتوانم به خانه‌مان برگردم. صبح روز حادثه مادرم دوباره من را از خانه بیرون کرد. پس از چند ساعت خیابان‌گردی به خانه خاله‌ام رفتم، با خودم گفتم خاله‌ام رگ خواب مادرم را بلد است و می‌تواند او را راضی کند که مرا ببخشد و به خانه راه بدهد.

او ادامه داد: به خانه خاله‌ام که رسیدم از او خواستم تا با مادرم تماس بگیرد و پادرمیانی کند اما این بار او به جای تماس با مادرم گوشی‌اش را برداشت تا با برادر بزرگم حمید تماس بگیرد. از این کارش خیلی عصبانی شدم و گوشی تلفنش را گرفتم. خاله‌ام هم عصبانی شد و به سمتم حمله کرد تا تلفنش را پس بگیرد. بعد هم شروع به داد و فریاد کرد و از همسایه‌ها کمک خواست، من هم دستم را محکم جلوی دهانش گرفتم اما او مدام تقلا می‌کرد. دقایقی در همین حال گذشت تا متوجه شدم دیگر مقاومت نمی‌کند، وقتی رهایش کردم روی زمین افتاد و دیدم صورتش کبود شده و نفس نمی‌کشد. از ترس گوشی خاله‌ام را برداشته و فرار کردم اما چند ساعت بعد خودم را معرفی کردم.

پس از این اعترافات تکان‌دهنده، تیم جنایی راهی محل حادثه شدند و با جسد پروین مواجه شدند. جسد با دستور قضایی به پزشکی قانونی منتقل شد و کارشناسان علت مرگ را فشار بر ناحیه گردن و خفگی اعلام کردند.

با تکمیل تحقیقات برای متهم به اتهام قتل عمد و سرقت، کیفرخواست صادر و پرونده برای رسیدگی به  دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در ابتدای جلسه پسر مقتول به عنوان تنها ولی دم، برای پسرخاله‌اش درخواست قصاص کرد.

سپس متهم به جایگاه رفت و با قبول اتهام قتل گفت: باور کنید قصدم کشتن خاله‌ام نبود، من او را مثل مادرم دوست داشتم. اعتیاد سبب شده بود تا من نتوانم درست فکر کنم. آن روز اگر خاله‌ام مثل همیشه پادرمیانی می‌کرد این اتفاق نمی‌افتاد. حالا هم پشیمان هستم و هم شرمنده پسرخاله‌ام.

پس از پایان اعترافات متهم، قضات دادگاه کیفری یک استان تهران، پایان جلسه را اعلام کردند و برای صدور رأی وارد شور شدند.