سریال تلویزیونی ‌ که همه نوع موفقیتی در ابعاد مختلف را پشت‌سرگذاشت، بازیگر و کارگردان بود. در یک فیلم روشنفکرانه با زبان بومی به کارگردانی یک ستاره دهه۷۰نقش محوری داشت. در ۲ فیلم بحث‌برانگیز تاریخ انقلاب بازی‌اش برجسته شد.

با سمت دبیر، جشنواره عروسکی برگزار کرد. بازیگر محبوب پربیننده‌ترین تریلری شد که مجموعه شبکه نمایش خانگی رو کرده و همین چندماه پیش در یک فیلم کمدی سطح بالا در کنار کمدین‌ها جای خوبی برای خودش دست و پا کرد.

در حالی این موفقیت‌ها را برای او فهرست می‌کنیم که به‌گفته خودش ۱۰ سال پیش برای دیدن فیلم‌های جشنواره با هویت عکاسی ناشناخته وارد برج میلاد می‌شد. او در این ۱۰سال همچون سرگئی بوبکا قهرمان افسانه‌ای روس‌ها در پرش با نیزه بلندترین اوج‌گیری ممکن برای بازیگر معاصر را رقم زد؛ از یک نقش تا نامی پرتکرار میان فهرست‌هایی که عوامل گروه کارگردانی برای بازی در نقش‌های اصلی پروژه‌ها فراهم می‌کنند. در تنوع انواع کلاس‌های بازیگری به‌نظر می‌رسد تدریس روش موفقیت هادی حجازی‌فر می‌تواند سرفصلی برای یک دوره باشد. در این دوره به هنرآموزان توصیه خواهد شد که همه‌چیز نه استعداد است، نه پشتکار و نه حتی دانش. همه لوازم مورد نیاز در بازیگری وقتی به‌کار می‌آید که شما در زمان مناسب و در مکان مناسب قرار بگیرید؛ اتفاقی که سهم هنرمند در ایجاد آن از اندک هم اندک‌تر است.

با یک سرچ گوگل ساده می‌توانید داستان انتخاب هادی حجازی فر برای بازی در نقش احمد متوسلیان را بخوانید. او پیش از این انتخاب که به‌خاطر آشنایی با یکی از عوامل روی می‌دهد، کمترین امکان برای حضور در بالاترین رده بازیگری سینمای ایران را داشت. این اتفاق اگر با همه احتمالات ممکن برای‌شخص دیگری می‌افتاد، شاید فیلم و سریال ایرانی بعد از فیلم اول مهدویان که با بازیگر دیگری ساخته می‌شد، صاحب نام و راه و کارنامه دیگری می‌شد.

بدون شک تداوم موفقیت حجازی‌فر مدیون استعداد پرورش‌یافته او در دوران پرکاری ساکتش در صحنه و پشت‌صحنه تماشاخانه‌های خوی و تهران است، اما شانس بی‌رحم است و بزرگوار صدها قربانی و یک پادشاه برجا می‌گذارد، اما شانس فقط یک دریچه بیشتر نیست. کسی با شانس ۱۰سال در اوج نمی‌ماند. حجازی‌فر از همان چشمه آبی جوشیده که سال‌هاست سینمای ایران را جرعه‌جرعه سیراب می‌کند. او مانند نام‌هایی از نسل‌های قبل از خود که به بازیگری وارد شده‌اند اعتبار خود را از پشتوانه غنی تئاتر ایرانی می‌گیرد. تفکری، نصیریان، زنجانپور، کیانیان و حالا حجازی‌فر همه نمونه‌هایی از واردات سینما از تئاتر هستند.

برخلاف ستارگان که با درخشش در ورزش و نقش‌های کم‌اهمیت خودشان را آهسته آهسته به سردر سینماها می‌رسانند، بازیگران نمایش‌پیشه یکباره خود را اثبات می‌کنند. همه مهابت انتظامی و ظرافت در نصیریان در گاو و هالو عرضه می‌شود. کافی است مهرجویی پیدا شود که برای گریز از جریان انتخاب متن و بازیگر استودیوهای پایتخت راه دیگری برای ساخت فیلم پیشه کند.

اینجا می‌توان دوره دیگری برای تدریس توسط هادی حجازی‌فر پیشنهاد داد. او در ۱۰سال اول بازیگری و کارگردانی در فیلم و سریال با درنظرگرفتن چند انتخاب به سرانجام رسیده، مانند سریال پا درهوایی چون داریوش، اغلب انتخاب‌های درستی از خود به نمایش گذاشته ‌؛ انتخاب‌هایی که هم برایش تمایز و هم شهرت به همراه داشته. با فیلم نیکی کریمی تفاوت کارش را نشان داد و با سریال برادران محمودی محبوب‌القلوب شد. ستارگان سینمای ایران مانند فوتبالیست‌ها قانونی دارند که طبق آن تا وقتی جوانند و طرفدار دارند به هیچ پیشنهاد چاقی نه نمی‌گویند، اما بازیگران تئاترپیشه منتظر نقش‌هایی می‌مانند که بتواند سوی تازه‌ای از هنر آنها را ارائه کند. حجازی‌فر این توانایی و امکان را دارد که نقش مناسبی برای خودش بسازد؛امکانی‌که باز تجربه‌های تئاتری آنها را پخته می‌کند.

این رسم هنرمندان قدیم بود؛ سال‌ها روی خویش کار می‌کردند تا اتفاق بزرگ بیرون از خودشان بیفتد. شاید مهم‌ترین دستاورد هادی حجازی‌فر برای بازیگری سینمای ایران توصیه خودش باشد به آنهایی که در صف طویل خاکستری شهرت در غبار زنبیل گذاشته‌اند؛ هیچ تلاش صادقانه برای نوسازی توانایی‌های فردی بی‌پاسخ نمی‌ماند، حتی اگر در صحنه نمایش‌های دبیرستانی شهرستان خوی از توابع استان آذربایجان شرقی باشد.