سلام سینما/ فیلم کمدی صددام به کارگردانی پدرام پورامیری، با یک ایده تازه و متفاوت وارد سینمای کمدی ایران می‌شود. روایت داستان یک بدل صدام حسین که برای مأموریتی راهی تهران می‌شود، پتانسیل بالایی برای خلق موقعیت‌های کمیک دارد. اما داستان از جایی به بعد به شکلی شتاب زده پیش می‌رود. 
داستانی که پتانسیل بالایی دارد
داستان فیلم حول محور صلاح، بدل صدام می‌چرخد که درگیر مأموریتی غیرمنتظره در تهران می‌شود. در این میان، نامزد او که سال‌هاست در تهران زندگی می‌کند، پیوندی احساسی و در عین حال طنزآمیز به قصه اضافه می‌کند. فیلم در نیمه اول خود ریتم خوبی دارد و موقعیت‌های طنز به‌اندازه و درست خلق می‌شوند.
چالش‌های فیلمنامه و روایت
باوجود شروع قوی، فیلمنامه در ادامه از انسجام لازم برخوردار نیست. از جایی به بعد، روایت کمی پراکنده می‌شود و فیلم، تمرکز خود را بر داستان اصلی از دست می‌دهد. برخی موقعیت‌های طنز ناتمام می‌مانند و به‌جای پیشبرد قصه، صرفاً لحظات خنده‌دار خلق می‌کنند. این مسئله باعث می‌شود که فیلم در نیمه دوم افت کند و از تأثیرگذاری اولیه‌اش فاصله بگیرد. پایان‌بندی به خصوص لطمه بیشتری به کلیت فیلم می‌زند. 
بازسازی فضای دهه شصت 
ماجرای فیلم صددام همزمان با جنگ ایران و عراق آغاز می‌شود. صددام با بهره‌‌‌گیری از امکانات این دوره تلاش می‌کند تا موقعیت‌هایی جذاب خلق کند. تا حدی نیز در این مسیر موفق می‌شود اما از جایی به بعد در دام تکرار می‌افتد. درحالی‌که برخی از المان‌های به کار گرفته شده همچنان جذاب هستند، اما انتظار می‌رفت فیلم در استفاده از آن‌ها نوآورانه‌تر عمل کند که آنچنان در این زمینه موفق نبوده است.
همچنان رضا عطاران می‌درخشد
یکی از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم، بازی‌ رضا عطاران است. رضا عطاران، با همان سبک خاص خود، توانسته شخصیت صلاح را به شکلی جذاب و دوست‌داشتنی به تصویر بکشد. آزاده صمدی نیز بسیار پر انرژی ظاهر می‌شود. پریناز ایزدیار نیز هرچند تلاش خود را برای ورود به فضای کمدی کرده، اما بازی‌اش چندان چشمگیر نیست و تأثیرگذاری زیادی در فیلم ندارد.
کمدی صددام فیلمی است که با یک ایده جذاب و ترکیب کمدی و تاریخ معاصر، لحظات سرگرم‌کننده‌ای را برای مخاطب رقم می‌زند. اما در کنار لحظات موفق، مشکلاتی در روایت و فیلمنامه دارد که باعث می‌شود نتواند تا پایان، انسجام خود را حفظ کند. این فیلم در مجموع یک کمدی خوش‌ساخت اما نه‌چندان ماندگار است که می‌توان از آن لذت برد، اما انتظار بیشتری از آن می‌رفت.