کیهان/متن پیش رو در کیهان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

رویکرد نشریات زنجیره‌ای به مواضع ضدایرانی دونالد ترامپ در هفته گذشته، آمیخته با تحریف و تناقض و آرزو اندیشی و خیال‌پردازی به جای واقع‌بینی بود.

در این‌باره روزنامه هم‌میهن روز پنجشنبه ذیل تیتر «پیام رسید»، مدعی شد ترامپ یک خواسته بیشتر ندارد. او گفته است: «در صورت تصمیم ایران برای دوری از سلاح هسته‌ای، این کشور به کشوری با آینده‌ای باورناپذیر تبدیل خواهد شد.»
هم‌میهن سپس در سرمقاله‌ای بدون امضا که توسط محکوم پرونده فروش اطلاعات به نگارش درآمده، ادعا کرد: «بهتر است که آقای رئیس‌جمهور حداکثر تا روز جمعه مواضع روشن ایران را با کسب موافقت و تأیید نظر رهبری اعلام کند که آیا می‌خواهیم مذاکره کنیم یا خیر؟ اکنون مسئله این نیست که گفت‌وگو بشود یا نشود؛ ما پیش از این مرحله هستیم. اگر قرار است گفت‌وگو نکنید، با شجاعت و صراحت آن را اعلام ‌نمایید. نظرتان را درباره اصل مذاکره اعلام کنید. اول باید اصل مذاکرات را پذیرفت یا رد کرد.  از نظر ترامپ، موضوع بر سر ساخت یا دسترسی به بمب هسته‌ای است. اگر فقط همین است، پاسخ آقای وزیر خارجه ایران روشن است که گفت: «اگر موضوع اصلی این است که ایران به دنبال سلاح هسته‌ای نرود، این قابل‌حصول است. فتوای مقام معظم رهبری نیز وجود دارد که تکلیف را برای همه ما روشن کرده است.» اگر هم نکات دیگری مطرح شود، می‌توان آنها را به‌عنوان دستور مذاکره پذیرفت یا نپذیرفت. در هر حال، گام اول و ضروری تعیین اصل انجام یا رد مذاکره است».
این رویکرد تحریف‌آمیز نشریه غربگرا در حالی است که اولاً رئیس‌جمهور روز چهارشنبه به ادبیات تهدید‌آمیز ترامپ پاسخ داد و گفت: «آمریکا می‌گوید ما تحریم می‌کنیم، اما ما باید همین منابع خود را مدیریت کنیم و با همسایگان خود درست کار کنیم و تعامل داشته باشیم. مگر می‌شود کشوری که ۱۵ دوست و کشور همسایه دارد به این راحتی تحریم کرد؟ خیال کردند همه‌چیز ما به نفت وابسته است و می‌خواهند جلوی آن را بگیرند. برای ما و مردم ما مسیرهای بسیار زیادی وجود دارد که هم مشکلات خود و هم مردم را حل کنیم و هم مسیری ایجاد کنیم که ما و همسایگانمان که مسلمان هستیم، با عزت زندگی کنیم.»
ثانیاً برخلاف ادعای محدود بودن مطالبه ترامپ به نساختن بمب اتمی، یادداشت اجرائی وی برای احیای فشار حداکثری، موضوعاتی فراتر از برنامه هسته‌ای را شامل می‌شود که از جمله «مقابله با تأثیرات منطقه‌ای ایران»، برنامه نظامی و موشکی ایران است و او در بیانیه اجرائی، ایران را متهم به حمایت از تروریسم می‌کند و خواستار فشار علیه برنامه موشکی و حمایتش از گروه‌های مقاومت می‌شود: «ایران همچنان بزرگ‌ترین حامی دولتی تروریسم در جهان است. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به‌عنوان یک سازمان تروریستی خارجی تعیین شده است... ایران مسئولیت کشتارهای وحشیانه حماس 
در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ را بر عهده‌ دارد و مسئول حملات مداوم حوثی‌ها علیه نیروی دریایی ایالات متحده، نیروی دریایی متحدان و کشتیرانی تجاری بین‌المللی در دریای سرخ است... موشک‌های قابل حمل کلاهک هسته‌ای، تهدیدی وجودی برای ایالات متحده است. رفتار ایران منافع ملی ایالات متحده را تهدید می‌کند. بنابراین، باید فشار حداکثری بر ایران اعمال شود تا به تهدید هسته‌ای آن پایان داده شود، برنامه موشک‌های بالستیک آن محدود شود و حمایت آن از گروه‌های تروریستی متوقف شود.»
در همین حال، هرچند روزنامه ایران وابسته به خبرگزاری ایرنا از قول ناصر‌ هادیان القا می‌کرد که «فشار حداکثری؛ کاتالیزور توافق» است، در عین حال اذعان کرد: رویکرد اعلامی ترامپ در دوره جدید سیاستی منظم و هدفمند علیه ایران است و به گونه‌ای طراحی شده که همه ابعاد و جنبه‌ها از مسائل هسته‌ای گرفته تا تروریسم، وضعیت منطقه‌ای، حقوق بشر و مسائل اقتصادی را پوشش می‌دهد».
اما خبرگزاری دولتی ایرنا در یادداشتی به قلم سید رسول موسوی سفیر و دیپلمات ارشد بازنشسته تاکید کرد: «روایت تقابل ما و آمریکا با جیمی کارتر آغاز شده و اکنون به ترامپ ۲ رسیده است. نظریه یا «سیاست مهار دوجانبه» را می‌توان اولین نظریه چارچوب‌دار برای مقابله با جمهوری اسلامی دانست. سیاست مهار دوجانبه که شامل تحریم‌های اقتصادی گوناگونی علیه ایران می‌شد. آمریکا از تجربه شکست‌خورده مهار دوگانه درس نگرفت و با وجود سیاست‌های خردمندانه و تنش‌زدای جمهوری اسلامی ایران در دهه هفتاد شمسی، بوش با طرح سیاست «محور شرارت» شرایطی را که احتمال می‌رفت می‌تواند سرفصل جدیدی در روابط بین‌المللی باشد از بین برد. سیاست آمریکا در دوران اوباما سیاست «پنجه بوکس در پوشش مخملین» بود. دونالد ترامپ چه در دوره اول و چه در دوره اخیر خود با اعلام سیاست فشار حداکثری همان راهی را می‌رود که کلینتون با سیاست مهار دوگانه، بوش با سیاست محور شرارت، اوباما با سیاست غیراعلامی پنجه بوکس مخملین رفتند. اکنون ما اینجاییم با انبانی از تجربه مقاومت و آمریکا هم اینجاست با انبوهی از سیاست‌های شکست خورده از مهار دوگانه تا فشار حداکثری. آیا با توجه به تجربه تلخ اقدام ترامپ در مورد خروج از برجام که بعد از ماه‌ها مذاکرات سخت به دست آمده بود می‌شود دوباره با او مذاکره کرد و به پایبندی‌اش به نتیجه مذاکرات اعتماد کرد؟ مَن جَرَّبَ المُجَرَّب، حَلَّت به الندامه».
ایرنا همچنین در تحلیل دیگری به قلم نصرت‌الله تاجیک دیپلمات سابق نوشت: «این که یک فرد چیزی بگوید و همزمان پای متن اجرائی دیگری را امضا کند، برایم عجیب است. البته شاید با شخصیتی که از ترامپ می‌شناسیم چندان هم نباید شوکه شویم... شما نمی‌توانید با یک اقدام، دغدغه‌ها، نیازها و ویژگی‌های طرف مقابل را نادیده بگیرید و همزمان در سخنان دیگری ادعا کنید که قصد دارید با رئیس‌جمهور ایران مذاکره یا گفت‌وگو کنید. به عقیده من، این روش نتیجه نخواهد داد. به عنوان مثال، شما نمی‌توانید از یکسو بگویید که ایران ضعیف نشده بلکه قوی‌تر شده و از سوی دیگر با ایران به گونه‌ای برخورد کنید که بسیار شدیدتر از دوره گذشته باشد... من با توجه به رویکرد کنونی ترامپ نسبت به آینده روابط ایران و آمریکا و حتی امکان مذاکره، خوش‌بین نیستم. حدس می‌زنم که شرایط قبلی ادامه پیدا کند، زیرا ترامپ قادر نخواهد بود با قوانین فرامرزی جای سازمان‌های بین‌المللی بنشیند؛ این موضوع بسیار واضح است.»