پدال/ این سوپراسپرت با پیشرانهٔ ۶ لیتری W12 و ۶۰۰ اسب بخار قدرت، یکی از افراطی‌ترین فولکس‌واگن‌های تاریخ محسوب می‌شود.

در اواخر دههٔ ۹۰ میلادی، صنعت خودروسازی در حال تحول بود و فولکس‌واگن در این شرایط قصد داشت ثابت کند که می‌تواند با پروژه‌هایی بلندپروازانه، در بخش سوپراسپرت‌ها هم رقابت کند. بدین منظور، کانسپت W12 ساخته شد یعنی سوپراسپرتی که در درجهٔ اول برای معرفی پیشرانهٔ نوآورانهٔ ۱۲ سیلندر W شکل فولکس‌واگن طراحی شده بود. بااین‌حال، به خاطر تغییر استراتژی‌ها و تصمیمات مدیریتی فولکس‌واگن، این کانسپت هیچ‌گاه تولید نشد و صرفاً در حد یک پروژهٔ نمایشی باقی ماند.

فولکس‌واگن رؤیایی
گلف، پولو و پاسات سه خودرویی بودند که در اواخر دههٔ ۹۰ فروش فولکس‌واگن را افزایش دادند اما شرکت آلمانی در همین سال‌ها، روی توسعهٔ پیشرانه‌های جدیدی هم تمرکز داشت که یکی از آن‌ها موتور انقلابی ۱۲ سیلندر W شکل بود. این موتور از طریق ترکیب دو پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری VR6 با زاویهٔ ۷۲ درجه تشکیل شده بود که قدرت بالا را با اندازه‌ای جمع‌وجور ارائه می‌کرد. چنین موتوری اما باید روی خودرویی کاملاً متفاوت از فولکس‌واگن‌های معمولی نصب می‌شد. به همین دلیل، در سال ۱۹۹۹۷ مدیرعامل گروه فولکس‌واگن «فردیناند پچ» طراحی سوپراسپرتی را به جورجتو جوجارو از ایتال‌دیزاین سپرد. درخواست پچ ساده بود، طراحی خودرویی با شخصیت اسپرت که به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز باشد.

خودروی درست در زمان غلط
این پروژه به‌طور بی‌سابقه‌ای سریع پیش رفت و تنها پس از شش ماه، کانسپت W12 متولد و در سال ۱۹۹۷ در نمایشگاه خودروی توکیو رونمایی شد. این یک سوپراسپرت موتور وسط با طراحی آینده‌نگرانه و سامانهٔ چهارچرخ محرک بود. پیشرانهٔ ۵.۶ لیتری W12 فولکس‌واگن هم در سینهٔ این کانسپت ۴۲۰ اسب بخار قدرت و ۵۳۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. پس از معرفی این خودرو، فولکس‌واگن نه‌تنها عقب ننشست بلکه در نمایشگاه خودروی ژنو ۱۹۹۸ کانسپت W12 رودستر را رونمایی کرد که نسخه‌ای روباز و محرک عقب بود. ماجرای سوپراسپرت فولکس‌واگن اما به همین‌جا ختم نشد و در سال ۲۰۰۱ کانسپت سومی در نمایشگاه خودروی توکیو رونمایی شد.

این یک نمونهٔ کوپه با طراحی تکامل‌یافته بود. در این کانسپت سوم، حجم موتور W12 به ۶ لیتر افزایش یافت و خروجی را به ۶۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۲۰ نیوتن متر گشتاور رساند. این خودرو در فوریهٔ ۲۰۰۲ در پیست ناردو در ایتالیا مسافت ۷,۷۴۰ کیلومتری را سرعت میانگین ۳۲۳ کیلومتر بر ساعت طی کرد و رکورد جهانی جدیدی را به ثبت رساند که تا پیش‌ازاین در اختیار شورلت کوروت C4 ZR1 بود. پس‌ازاین رکوردشکنی، نام کانسپت سوم به W12 ناردو تغییر پیدا کرد. این سوپرکار به لطف وزن سبک تنها ۱۲۰۰ کیلوگرمی، ظرف تنها ۳.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۵۷ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

هرچند همه‌چیز برای تولید کانسپت W12 آماده به نظر می‌رسید ولی این اتفاق هیچ‌گاه رخ نداد. دلیل عدم تولید این سوپراسپرت هرگز اعلام نشد ولی در همان سال‌ها، گروه فولکس‌واگن برندهای بنتلی، لامبورگینی و بوگاتی را خرید و شاید مدیریت گروه، تولید چنین سوپراسپرتی را باعث تداخل و همپوشانی با خودروهای این برندها تشخیص داده است. البته هرچند پروژهٔ سوپراسپرت فولکس‌واگن متوقف شد ولی موتور W12 به تولید رسید و در سینهٔ خودروهای دیگری قرار گرفت که مهم‌ترین آن‌ها بنتلی کانتیننتال بود. آئودی A8 و فولکس‌واگن فیتون هم از این پیشرانه بهره‌مند شدند و حتی نسخهٔ ۱۶ سیلندر آن‌هم به بوگاتی ویرون نیرو بخشید. به‌طورکلی، هرچند فولکس‌واگن W12 هرگز رنگ خط تولید را ندید ولی نقشی اساسی در آیندهٔ گروه فولکس‌واگن و توسعهٔ پیشرانه‌های سطح بالای آن داشت.