آخرین خبر/ شکسته‌خاطر و آزرده‌جان و خسته‌تنم

کسی مباد چنین زار و مبتلا که منم




نهاده‌اند ز روز نخست بر دل من

غمی که تا دم مردن نمی‌رود ز تنم




بلای جان من این عقل مصلحت‌بین است

بیار باده که غافل کنی ز خویشتنم




به رشحه‌ای ز من ای ابرِ فیض بارِ کرم

مکن دریغ، که آخِر گیاهِ این چمنم




منم عزیز خرابات، پیرِ کنعان کو؟

که بوی یوسف خود بشنود ز پیرهنم




چو شمع، آتش سوزان درونِ جان دارم

ببین به روشنی فکر و گرمی سخنم




صفایِ خلوت جان من است شعر و شراب

چو هست این دو، چه حاجت به باغ یاسمنم




شوم نسیم و شبی در برت کشم چون گل

ببوسمت لب و آنگه بگویمت که منم




علی_مؤید_ثابتی