تسنیم/ ستاره سابق فوتبال برزیل درباره جدایی‌اش از بارسلونا اعترافی تلخ انجام داد و بهترین و بدترین بازیکنانی که در در تمام دوران بازیگری‌اش کنار او بازی کرده اند را هم معرفی کرد.
 رونالدو نازاریو ستاره اسبق تیم ملی فوتبال برزیل و باشگاه‌های بارسلونا، اینتر، رئال مادرید و میلان در یک گفت‌و‌گوی صمیمی با هموطن و هم‌تیمی سابقش روماریو در یوتیوب، درباره موضوع‌های مختلف از جمله جدایی‌اش از بارسلونا صحبت کرد.
مالک حال حاضر باشگاه وایادولید اسپانیا درباره خروجش از بارسلونا در سال 1997 بعد از تنها یک سال از ورودش به این تیم گفت: باشگاه بارسلونا از قدیم مشکل مدیریتی داشته است. رفتاری که در آن باشگاه با من و دیگر برزیلی‌‌ها می‌شد، چندان جالب نبود. من یک فصل فوق‌العاده را در بارسلونا سپری کردم و با مدیریت وقت باشگاه برای تمدید قرارداد به توافق رسیدیم اما تنها پنج روز بعد به آنها گفتم که نمی‌توانم ادامه دهم و به اینتر رفتم. رفتن از بارسلونا مثل مُشتی بود که به شکمم زده شده باشد. من عاشق شهر بارسلونا بودم.
در همین حال روماریو هم که خودش سابقه بازی در بارسلونا را دارد(1993 تا 1995)، خروجش از این تیم را تلخ توصیف و اعتراف کرد که او هم با دلخوری از این باشگاه جدا شده است. او تأکید کرد: ریوالدو با دلخوری از بارسلونا رفت؛ رونالدینیو با دلخوری رفت، همینطور نیمار. تاریخ بارسلونا پر از بازیکنان برزیلی موفق است که البته در نهایت با رابطه‌ای خراب و دلخوری به کارشان در این تیم پایان دادند.
روماریو در ادامه از رونالدو پرسید که آیا امروزه هم باشگاه بارسلونا دارای مدیریتی ضعیف است که هموطنش از پاسخ به این سؤال طفره رفت و به گفتن یک جمله بسنده کرد. او اظهار داشت: باشگاه در برهه‌ای حساس قرار دارد و تصمیماتی گرفته است که بیشتر هواداران انتظارش را نداشتند.
رونالدو در بخشی دیگری از مصاحبه‌اش با روماریو از آمادگی‌‌اش برای قبول مسئولیتی بزرگ در فوتبال برزیل خبر داد و گفت: من خودم را برای ریاست فدراسیون فوتبال برزیل آماده می‌بینم. فدراسیون به یک مدیر باکفایت نیاز دارد که بتواند در فوتبال کشور تحول ایجاد کند و از پتانسیل موجود در میان افراد مستعدی که داریم، استفاده‌ای به مراتب بیشتر داشته باشد. فدراسیون فوتبال باید دوست داشتنی‌ترین نهاد ورزشی کشورمان باشد و هدف من هم این است که فوتبال را در برزیل به یک عنصر متحول کننده تبدیل کنم.
برنده توپ طلای سال 1997 و 2002 سابقه بازی در کنار گروهی از بهترین‌‌های تاریخ فوتبال جهان از جمله زین‌الدین زیدان، رونالدینیو و ... را دارد. او اما کنار بازیکنانی که به نظرش بسیار ضعیف بودند هم بازی کرده است و ظاهراً در میان آنها یکی بیش از همه ستاره برزیلی را حرص داده است. او در پاسخ به سؤال روماریو درباره بهترین‌ها و بدترین هم‌تیمی‌هایی که داشته گفت: بهترین‌های‌شان رونالدینیو در رده ملی و زیدان در رده باشگاهی بودند. زیدان واقعاً بازیکنان باکلاسی بود. او با بقیه فرق داشت، تکنیکی بود و همه کارها را آسان می‌کرد. بدترین؟ توماس گراوسن. او از نظر شخصیتی انسان فوق‌العاده‌ای بود. همین چند وقت پیش هم در یک مسابقه 50 میلیون دلار جایزه گرفت. با این حال در فوتبال خیلی بااستعداد نبود. خیلی خشن و محکم بازی می‌کرد. برای خودش جوکی بود. در رده ملی هم کم‌استعدادترین بازیکنی که کنارش بازی کردم، آمارال بود (هافبک سابق تیم ملی برزیل با 10 بازی ملی در سال‌های 1995 و 1996). او خیلی می‌دوید اما اگر 10 توپ از حریف می‌گرفت 9 تای آنها را لو می‌داد.