پدال/ خودروها بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی امروزی هستند. وسایل نقلیه در برهه‌ای از زمان نماد فرهنگ مشخصی بوده‌اند و هر یک از این دوره‌ها با مدها و سلایق بسیار متفاوتی همراه شده است. خودروسازان نیز دنباله‌روی ترندهای روز بوده‌اند و اگرچه بسیاری از آن‌ها حتی امروزه نیز دل‌چسب هستند اما برخی نیز به مذاق عموم مردم و کارشناسان خوش نیامده است. بسیاری از ترندها حاصل اتفاقاتی بوده که شاید در نگاه اول ارتباط چندانی با خود خودروها نداشته است اما نتایج نهایی بسیار فاجعه‌بار بوده‌اند. برای مثال می‌توانیم به بحران نفتی ۱۹۷۳ اشاره کنیم که باعث شد خودروهای عضلانی تا حد زیادی از بازارها محو شوند. مثال دیگر نیز بحران مالی سال ۲۰۰۷ بود که سیستم پرداخت جدیدی را بنیان نهاد. این رویدادهای مهم برای همیشه چشم‌انداز صنعت خودرو را تغییر داده‌اند و منجر به تصمیم‌های سؤال‌برانگیز بین خودروسازان و خریداران شده‌اند. به همین مناسبت می‌خواهیم در این مقاله به ۵ نمونه از بدترین ترندهای خودرویی دنیا اشاره کنیم.

صنعت تیونینگ دو دهه قبل

تیونینگ شاخه‌های بسیار گسترده‌ای دارد اما وقتی‌که یک خودرو را مشاهده می‌کنید می‌دانید که به کدام دوران تعلق دارد. خودروهای تیونینگ شده دو دهه پیش معمولاً فقط در بخش ظاهری تغییر کرده‌اند و خبری از ارتقای قدرت آن‌ها نیست. کیت‌های بدنه عجیب، برش فنرها، چراغ‌های نئون پرنور، رینگ‌های بیش از حد بزرگ، سر اگزوزهای متفاوت، بال‌های عقب بسیار بزرگ، فیبر کربن تقلبی و نوشته‌های روی بدنه همه و همه باعث می‌شوند یک خودرو بسیار زشت‌تر از حالت استاندارد باشد. چنین پروژه‌های تیونینگی نه زیبا هستند و نه کاربردی و به دلیل محبوبیت مسابقات خودرویی آن زمان طرفداران زیادی پیدا کرده‌اند.

چراغ‌های جلوی بسیار پرنور

چراغ‌های جلو یکی از مهم‌ترین بخش‌های خودرو هستند و در طول این سال‌ها پیشرفت‌های زیادی در طراحی و تکنولوژی آن‌ها صورت گرفته است؛ اما یکی از جدیدترین و بدترین ترندهای چراغ‌های جلو را می‌توان شدت نور آن‌ها دانست. اگرچه مشکل اختلاف ارتفاع شاسی بلندها با خودروهای سواری و ورود نور آن‌ها به کابین خودروهای کم ارتفاع وجود دارد اما تأکید ما روی چراغ‌های پرنوری است که چشمان رانندگان دیگر را اذیت کرده و خطرات زیادی در پی دارد. رانندگان چنین خودروهایی تصور می‌کنند چراغ‌های پرنور همچون زنون باعث افزایش ایمنی می‌شود اما این‌طور نیست و بلکه احتمال حادثه را بالاتر می‌برد.

خودروهای بزرگ دهه ۷۰ میلادی

یک خودروی آمریکایی طراحی ‌شده برای دوران نفتی دهه ۷۰ میلادی را تصور کنید. در اواسط دهه ۷۰ میلادی مردم آمریکا به تازگی از شوک انتظار در صف پمپ‌بنزین‌ها رها شده بودند و خودروهای ژاپنی وارداتی با ابعاد کوچک خود حرف اول را می‌زدند. این خودروها با کیفیت خوب، مصرف سوخت پایین و قیمت مناسب نظرات زیادی را به خود جلب کردند. خودروسازان آمریکایی نیز با محصولات کوچکی همچون پینتو، وگا و پیسر به جنگ ژاپنی‌ها رفتند و برخی اوقات نیز موفق شدند اما در کنار این خودروها مدل‌های بزرگ و لوکسی همچون محصولات کادیلاک قرار داشتند که به پیشرانه ۸ سیلندر بزرگ مجهز شده بودند. آمریکایی‌ها برای هماهنگی با قوانین جدید عجله داشتند و مجبور شده بودند این پیشرانه‌ها را به سیستم‌های کنترل آلایندگی اولیه مجهز کنند. نتیجه چنین چیزی تولید قایق‌های زمینی بزرگ با قدرت پایین بود. اگرچه چنین سیستم‌هایی آلایندگی را کاهش می‌دادند اما راندمان کلی خودرو نیز افت می‌کرد. همین موضوع درباره برخی از خودروهای امروزی نیز صدق می‌کند، خودروهایی بزرگ با پیشرانه‌های کم‌توان که مصرف سوخت بالایی نیز دارند زیرا پیشرانه برای رسیدن به سرعت مطلوب تحت‌فشار قرار می‌گیرد.

سقف وینیل

محبوبیت سقف‌های وینیل در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی به بیشترین حد خود رسید و معمولاً در تریم های خاص خودروهای آمریکایی شاهد این آپشن بودیم. وینیل راهی نسبتاً ارزان و راحت برای ایجاد ظاهری لوکس‌تر در یک خودرو بود و تضاد رنگی زیبایی هم ایجاد می‌کرد؛ اما علیرغم تمامی این ویژگی‌ها، سقف وینیل جزو بدترین ایده‌هایی بود که در صنعت خودرو اجرایی شد. درست همانند پانل‌های چوب مانند بدنه که حس و حال کلاسیک ایجاد می‌کنند، سقف وینیل نیز به فراموشی سپرده شده و برخلاف مدل‌های کانورتیبل واقعی، وینیل در واقع یک پوشش بزرگی است که روی سطح فلزی با قابلیت زنگ زدن چسبانده می‌شود. با کمی جست‌وجو در اینترنت می‌توانیم نمونه‌های بسیار زیادی از زنگ زدن این سقف‌ها را مشاهده کنیم. از آنجایی که وینیل در واقع برچسبی ساده است بنابراین با گذشت زمان آسیب می‌بیند و ترک‌هایی روی آن ایجاد می‌شود.

وانت پیکاپ هایی با ابعاد بسیار بزرگ

نهایتا به آخرین مورد از بدترین ترندهای خودرویی می رسیم. از دهه قبل تاکنون ابعاد وانت پیکاپ ها به شدت رشد کرده است. وانت‌های امروزی جزو بزرگ‌ترین خودروهای بازار هستند و ابعاد آن‌ها برای بسیاری از خودروهای سواری و عابران پیاده ترسناک است. رشد این خودروها جدای از سلایق خاص خریداران به دلیل قوانین نیز بوده است. اساساً استانداردهای EPA نشان می‌دهد که هرچقدر خودرو بزرگ‌تر باشد در بحث مصرف سوخت نیز تست‌ها را راحت‌تر پاس خواهد کرد. همین امر باعث شده خودروسازان محصولاتی بزرگ را برای پاس کردن تست‌ها تولید کنند. همچنین خریداران نیز به دنبال فضای کابین و بار زیاد هستند و همه این‌ها معامله برد برد به نظر می‌رسد. با اینکه وانت‌های فول سایز مشکل خاصی ندارند اما همین ابعاد بسیار بزرگ برای دیگر کاربران جاده و عابران خطرناک خواهد بود. در طول این سال‌ها مطالعات متعددی درباره ارتباط مستقیم ارتفاع کاپوت خودرو و افزایش مرگ‌ومیر عابران پیاده منتشر شده است. نقاط کور زیر خط کاپوت نیز می‌تواند مشکلات زیادی را ایجاد کند.