در ادامه این غزل را می‌خوانیم؛

*

اگرچه زخم زبان‌های بمب بر تن ماست

هنوز آیه‌ی أمن یجیب، جوشن ماست

یقینِ «نصر من الله» خونِ رگ‌هامان...

شکوهِ آیه‌ی «والفتح» ایستادن ماست

امان نداده به امواج ترس، این صخره

به رغم تیغ نبردی که روی گردن ماست

«مگر نه اینکه ید الله فوق ایدیهم؟»

چه باک اگر که ابوجهل و شمر دشمن ماست

بگو کجای جهان، مرز توست؟ استکبار!

ببین وجب به وجب خاک عشق، میهن ماست

قسم به کوه، که ما ملت مقاومتیم

قسم به صبح، شهادت مسیر روشن ماست

بکش! که چشمه‌ی نوریم و زنده می‌مانیم

و آنچه می‌بری آخر به گور، مردن ماست...