اعتماد/ در چهل‌وسومین جشنواره فجر با پدیده‌ای به نام صد دام روبه‌رو شدیم که باید زودپز را ستایش کرد! عجیب آن است که هیئت انتخاب جشنواره اجازه می‌دهد چنین فیلمی در بخش سودای سیمرغ به اکران درآید.
چندی پیش با اکران فیلم زودپز از رامبد جوان، طی یادداشتی انتقادات تندوتیزی به آن وارد کردم. هنوز هم سر حرفم هستم، اما لااقل جوان، کارگردانی قدیمی است و با اصول فیلم‌سازی و سناریو نوشتن آشناست. می‌تواند بازی خوب بگیرد. با فیلم نگار سنت‌شکنی کرد، اما با ساخت اثر ضعیف زودپز به دلیل شوخی با موشک‌باران و جنگ، چندان به مذاق اکثر منتقدان خوش نیامد.
حالا در چهل‌وسومین جشنواره فجر با پدیده‌ای به نام صد دام روبه‌رو شدیم که باید زودپز را ستایش کرد! عجیب آن است که هیئت انتخاب جشنواره اجازه می‌دهد چنین فیلمی در بخش سودای سیمرغ به اکران درآید. مگر آن‌ها این فیلم را ندیده‌اند؟ و این‌که چگونه اجازه می‌دهند چنین آثاری به جشنواره راه یابد، تعجب‌برانگیز است.
آقای پدرام پورامیری! نمی‌شود هر آنچه که شبانه ناگهان به ذهنتان خطور کرد – که به قول خودتان آن را ایده‌ای تازه معرفی می‌کنید – بدون مشورت با کسانی که بیش از شما سال‌ها در عرصه فیلم‌سازی در دوران جنگ بوده‌اند، با بدترین شمایلی که می‌شود تصور کرد، به نمایش بگذارید.
آقای فیلم‌ساز! اصلاً سنتان به دوران جنگ می‌خورد که ببینید مردم با چه فلاکتی در آن دوران زیسته‌اند؟ شرایط چگونه بوده؟ آیا صدای آژیر را شنیده‌اید تا به دنبال پناهگاه‌ها باشید؟ آیا مردمان زخم‌خورده خوزستان عزیز را از نزدیک تماشا کرده‌اید؟ پای صحبت‌های اسرا و جانبازان این جنگ خانمان‌سوز نشسته‌اید؟ مسلماً پاسخی ندارید، وگرنه با ساخت این فیلم، داغ دل مردم عزیزتان را زنده نمی‌کردید. مسلماً با اکران عمومی صد دام باعث رنجش مادران و پدران فرزند شهید و جانبازان می‌شوید. چطور شما و تیمتان دلتان آمد که از دل بدترین وقایع معاصر، فیلمی طنز بسازید؟
چه عیبی داشت اگر با بزرگان و منتقدان مشورت می‌کردید و به همان ساخت آثار اجتماعی‌تان ادامه می‌دادید و فیلم‌های بهتری آماده نمایش می‌کردید؟ متأسفانه در سال‌های قبل باب شده که فقط برای آن‌که سالن سینماها پر شود و گیشه دائم رکورد فیلم قبلی کمدی را بزند، فیلم‌سازان رو به این ژانر آورده‌اند، اما نه قواعدش را رعایت می‌کنند و نه آن‌که به محتوایش اهمیت می‌دهند. شما حتی از صدام هم نتوانستید چهره‌ای کمدی و قابل نقد بسازید! شما به سراغ یکی از منفورترین شخصیت‌های معاصر برای هم‌نسلان من و پدران و مادرانمان رفته‌اید، تنها به دلیل فتح گیشه.
فیلم شما فقط پتانسیل بالایی برای خلق موقعیت‌های شوخی‌های جنسی دارد! چرا سینما را چنین به ابتذال می‌کشانید؟ اصلاً آن چیزی که شما ساختید، نه در حد و اندازه جشنواره فجر است، نه در حد و اندازه سینمای بی‌رمق ایران، و نه حتی در حد فیلم‌فارسی‌های پیش از انقلاب. بدترین بازی‌هایی که می‌شد از رضا عطاران و پریناز ایزدیار گرفت، در این فیلم است.
در سینمایی که روزگاری فیلم‌هایی چون گاو، قیصر، رگبار، کندو، سوته‌دلان، گوزن‌ها، خانه دوست کجاست، هامون، طعم گیلاس، از کرخه تا راین، آژانس شیشه‌ای، درباره الی، جدایی نادر از سیمین و... ساخته می‌شد، حالا باید شاهد فیلمی باشیم که یک ایرانی، به خود ایرانی توهین می‌کند.
هم‌وطنانم از چهره منفور صدام چندششان می‌شود. حالا شما او را به تصویر درآورده و به میدان مقدس جبهه هم توهین کرده‌اید. من این را پای فراموشکاری شما نمی‌گذارم، چراکه حتی اگر در آن دوره نزیسته‌اید، آثار فاخر دوران دفاع مقدس سال‌های پیش را تماشا کرده‌اید.

بدترین سکانس‌های یک فیلم در این جشنواره پرحاشیه، متعلق به شماست!
پرسش من این است: سکانس‌هایی که بازیگرانتان ورود هواپیماهای عراقی به تهران را با ستاره‌های دنباله‌دار به سخره می‌گیرند یا این‌که صدام یک سیلی محکم به یک ایرانی می‌زند، آیا این صحنه‌ها از چشم هیئت انتخاب جشنواره دور مانده است؟ مگر می‌شود؟ گویا برگزارکنندگان جشنواره، فیلم‌ها را بدون هیچ‌گونه المان، ساختار و محتوایی انتخاب کرده‌اند!
آقای پورامیری! اگر می‌خواهید کمدی تجاری بسازید، چرا به سراغ ایده‌های جدید در بستری به‌غیر از جنگ و دهه شصت نمی‌روید؟ تیمتان هم که در کنفرانس خبری با کارهای مضحک‌آمیزشان، جشنواره را فاقد ارزش دانسته‌اند. پس دلیل و اصرار شما برای آن‌که فیلم در جشنواره به نمایش درآید، چیست؟ بخش عمده این هتک حرمت را بر تقصیر کسانی می‌گذارم که به شما پروانه ساخت دادند و بعد هم قبول کردند که این محصول سخیف وارد جشنواره شود.
شما باید از ملت شریف ایران برای ساخت چنین اثری عذرخواهی کنید.