ایلنا/ «چهارگاهی» سفری صوتی که مرزهای موسیقی ایرانی را به مرکزیت اصالت به چالش می‌کشد
کنسرت چهارگاهی شامل دونوازی پیانو و درامز با نوازندگی مازیار یونسی و روزبه فدوی شب گذشته شنبه چهارم اسفندماه در تالار رودکی روی صحنه رفت.
کنسرت «چهارگاهی» شامل دو نوازی پیانو و درامز شامگاه شنبه چهارم اسفندماه در تالار رودکی روی صحنه رفت. 

مازیار یونسی در این کنسرت پیانو نواخت و روزبه فدوی با درامز او را همراهی کرد.

این دو نوازنده در کنسرت «چهارگاهی» با وام گرفتن از آلبوم «پایکوبی» یکی از ساخته‌های حسین علیزاده تلاش داشته‌اند ابعاد حسی دستگاه چهارگاه را توسعه دهند. اتفاقی که مختصات آن فواصل موسیقایی، لحن‌ها، تکیه‌ها، فرازها و فرودهاست.

در ابتدای برنامه پس از آماده شدن سازها و استقرار پشت سازها «پیش‌درآمد» نواخته شد.

این دو هنرمند، به عنوان نوازندگان پیانو و درامز در این کنسرت تلاش کردند گستره‌ای وسیع و متنوع در رنگ‌آمیزی را بر اساس تجارب نو به مخاطبان ارائه دهند. 

«پنج ضربی» قطعه دیگری بود که توسط یونسی و فدوی نواخته شد. 

باید گفت مازیار یونسی در نوازندگی پیانو در این کنسرت از ابداعاتی خلاقانه بهره برده بود. او در برخی قطعات با قرار دادن اجسامی با اندازه و وزن‌های مختلف روی سیم‌های پیانو در صدا دهی آن تغییر ایجاد می‌کرد. این ابراز خلاقیت گاه باعث می‌شد مخاطب از ساز پیانو صدای سازهایی چون تنبور و حتی تار را بشنود.

روزبه فدوی نیز حین اجرا به جز ساز درامز و ادوات آن، از کاسه‌های تبتی و دیگر سازهای کوبه‌ای در نوازندگی خود استفاده‌های خلاقانه‌ای کرده بود.

در ادامه کنسرت و پس از اجرای قطعه ریتمیک «پنج ضربی»،‌ «آواز ۱» و سپس «آواز ۲» اجرا شد.

آنچه به اهمیت کنسرت «چهارگاهی» می‌افزاید بهره‌گیری از موسیقی ایرانی در کلیت اجرای مذکور است.

در نهایت اینکه این «پروژه دونوازی» بر مبنای لحن، فرم و گویش‌های متنوع موسیقی ایرانی شکل گرفته است.

اما یکی دیگر از قطعاتی که دقایقی مخاطبان را به وجد آمد، «چهار مضراب» بود. باید گفت «چهار مضراب» در موسیقی ایرانی فرمی سازی و متریک است و آن را جزو تندرین بخش‌های موسیقی سنتی به حساب می‌آورند. میزبان «چهارمضراب» معمولا ۶/۸ یا ۶/۱۶ است. یونسی و فدوی این مایه سازی را با پیانو و درامز در گونه و حال و هوایی متفاوت از موسیقی ایرانی اجرا کردند.

یونسی و فدوی طی اجرای قطعاتی که انقطاعی بین آنها وجود نداشت، با بهره‌گیری از فرم‌ها و منطق موسیقی ایرانی مخاطبان را با تجربه‌ای متفاوت در یک کنسرت مواجه کردند. حین اجرا نیز مخاطبان صداهایی را از ساز پیانو می‌شنیدند که تا به امروز کمتر نوازنده‌ای جسارت ایجاد آنها را در یک کنسرت رسمی داشته است.

در بخش دیگری از کنسرت پس از اجرای «چهارمضراب»،‌ بخشی آوازی اجرا شد که سازها زبان آن بودند. 

موضوع قابل بیان دیگری که باید به آن اشاره کرد،‌ بداهه‌نوازی و بده‌بستان‌ها و پرسش و پاسخ‌هایی بود که حین اجرا میان دو نوازنده وجود داشت.

در نهایت اینکه کنسرت «چهارگاهی» که گوشه‌های اصلی دستگاه چهارگاه (درآمد، حصار، زابل و مخالف) را مبنا قرار داده، طی اجرا تلاشش این بود تا با پایبندی به موسیقی مجلسی ایران به فرم اجرا، به لحاظ جمله‌بندی‌ها، بافت‌هایی موسیقایی و برش‌های «ریتمیک/ملودیک/هارمونیک» پایبند باشد. می‌توان گفت این پای‌بندی تا به آخر کنسرت ادامه داشت.

«رنگ» قطعه دیگری بود که توسط نوازندگان دونوازی شد و «آواز ۳»  آخرین بخش کنسرت «چهارگاهی» بود. لازم به ذکر است که مازیار یونسی در قطعات آوازی با آواخوانی در مایه موسیقی ایرانی جای خواننده را پر کرده بود که روزبه فدوی نیز با ریز صداهایی که با کاسه‌های تبتی و آرشه ایجاد می‌کرد او را همراهی می‌نمود.