سلام سینما/ در پی صحبت‌های منتشر شده از رضا کیانیان درباره بهروز وثوقی و واکنش‌هایی که به‌دنبال داشت، رضا کیانیان متن و توضیحی را منتشر کرد.

رضا کیانیان نوشت: در مراسم رونمایی چاپ جدید کتاب‌هایم  یکی از حاضرین در تعریف از بازیگر بزرگ سینمای ایران «بهروز وثوقی» ایشان را به جایگاه «خدایی» برد. جایی که جرأت نمی‌کنیم به ساحت کسی نزدیک شویم.
من در پاسخ به ایشان گفتم اگر راه بررسی و انتقاد را در هر زمینه‌ای ببندیم، پیشرفت نمی‌کنیم. در همین اوضاعی که هستیم خواهیم ماند. بر همه افراد انتقاداتی وارد است. خودم جلوتر از همه.
کیانیان در ادامه نوشته خود آورده است: من بهروز وثوقی را می‌ستایم. هم‌چنان که قبلن هم نوشته‌ام و منتشر کرده‌ام. ایشان یکی از سه قُله‌ی بازیگری سینمای ایران در کنار ناصر و فردین هستند. این سه بازیگر بزرگ هر کدام پرسونایی خلق کردند که در سینمای ایران تکرارنشدنی‌ست.
‌‎او ادامه داد: همین که تماشاگر آن‌ها را با اسم کوچک نام می‌برد، و بهروز وثوقی را «بهروز» صدا می‌کند. یعنی در قلب‌اش جا دارد. اما یادمان باشد هیچ کس خدا نیست. استانیسلافسکی هم خدا نبود، مارلون براندو هم خدا نبود. رابرت دونیرو و آل پاچینو هم خدا نیستند. بهروز هم خدا نیست.
کیانیان در ادامه یادداشت خود نوشت: ‎خداپنداری یک گفتمان دو قطبی‌ست، بر همه‌ی «انسان»‌ها انتقاداتی وارد است. در همان جلسه از مارلون براندو انتقاد کردم و از بهروز هم، مثلن نقش معتادی که در «گوزن‌ها» بازی کرد عالی بود. انتهای بازی تیپکال یک معتاد بود و با آن بازی، درب بازی آن نوع معتاد تیپیکال را بست. به اصطلاح امروزی‌ها «تَه»‌اش بود.
 بعدها هر کس خواست معتاد بازی کند از او تقلید کرد. اما آن نوع بازی تیپیکال معتاد برای امروز قدیمی شده. چون با گسترش انواع اعتیاد، انواع تیپ‌های معتاد که شکل‌های متفاوت دارند ظهور کرده‌اند.
ر‌ضا کیانیان همچنین نوشت: ‎مطمئن هستم اگر امروز می‌خواست بازی کند طور دیگری بازی می‌کرد. این جا بود که خبرنگاران «زرد» که به «محتوا» کاری ندارند و دنبال جنجال هستند. تیترهای دو قطبی را در فضای مجازی منفجر کردند! تازه خودشان هم در مراسم حضور نداشتند و خبرشان را از روی دست یک خبرنگار کهنه‌کار که گاهی به دام «زرد نویسی» می‌افتد که این بار هم افتاد، کپی کردند.
این بازیگر در پایان نوشت: من همین جا از دوست عزیزم و «بازیگر پیشکسوتم» بهروز وثوقی ـ اگر کدورتی برای‌اش ایجاد شده ـ عذر می‌خواهم. از دور صورت‌اش را می‌بوسم و دست‌اش را محکم می‌فشارم.