ورزش 3/وینیسیوس در بازی سیصدمش برای رئال، در ویامارین غمگین به نظر می‌رسید و دوباره به عادت قدیمی‌اش بازگشت.
وینی به خاطر اعتراض، یک کارت زرد گرفت و حالا در این فصل به ۱۲ کارت زرد رسیده است. کیک دست‌نخورده به یخچال برگشت. وینیسیوس نتوانست بازی سیصدم خود به‌عنوان بازیکن رئال مادرید را نه به‌صورت انفرادی و نه جمعی جشن بگیرد. حتی شاید تنها چیزی که از این بازی به یادگار بماند، پیراهن یادبودی باشد که باشگاه به او اهدا کرد.
او در ویامارین بازی کرد، اما در عمل انگار اصلاً آنجا نبود. در ایام کارناوال، زمانی که خون هر بومی ریودوژانیرو را به جوش می‌آورد، وینی در سویل کم‌رونق و پریشان به نظر آمد. فقط یک شوت (که البته به سمت دروازه بود و با واکنش نسبتاً ساده آدریان مهار شد) و کلی شلیک بی‌هدف (تنها چهار دریبل موفق از یازده تلاش).
تمجیدهایی هم که به خاطر رفتارش در آنوئتا، جایی که به‌عنوان کاپیتان شایستگی این مقام را نشان داده بود، دریافت کرده بود، مثل بخار محو شدند. در ویامارین، با بازوبندی که بر بازوی مودریچ بود، کنترل برزیلی از دستش خارج شد. در دقیقه ۸۶ به خاطر اعتراض به هرناندس هرناندس با فریاد «همیشه من، همیشه من!» کارت زرد گرفت و حالا با این کارت، تعداد اخطارهایش در این فصل به ۱۲ رسید؛ چهار کارت بیشتر از نفرات بعدی (مودریچ و بلینگام، هر کدام با هشت کارت). او هر سه بازی یک کارت می‌گیرد (۱۲ کارت در ۳۵ بازی). این آمار بیشتر به یک مدافع خشن دهه هشتاد میلادی می‌خورد تا یک سوپراستار که جایزه دبست را در خانه‌اش دارد.
شماره ۷ دوباره به یک آتشفشان تبدیل شد و همراه با لوکاس در ثانیه‌های پایانی بازی، در درگیری با چند بازیکن بتیس شرکت کرد. بازگشتی به عادت‌های قدیمی که تأثیر درمان کاپیتانی را کم‌رنگ کرد.
پس از ایکر کاسیاس و رائول
اگرچه احتمالاً این بازی را در آرشیو ویدئوهایش نگه نخواهد داشت، وینی دلایل خوبی برای خوشحالی از سیصدمین بازی در کارنامه‌اش با رئال مادرید دارد. او چهل و پنجمین بازیکنی است که به ۳۰۰ بازی رسمی با تیم اصلی سفیدپوشان می‌رسد. این اتفاق در ۲۴ سالگی رخ داد و تنها دو اسطوره، کاسیاس (۲۴ سال و ۱۶۵ روز) و رائول (۲۳ سال و ۱۵۴ روز)، در سنی جوان‌تر از او به این رکورد دست یافتند. بازی سیصد و یکم، روز سه‌شنبه مقابل اتلتیکو در چمپیونزلیگ، با نیمی از جهان که نظاره‌گر آن خواهد بود، فرصتی برای رستگاری است.