ماه رمضان از لطف‌های ویژه خدای متعال برای بندگانش است که درهای رحمت و برکت را به روی زندگی آنها باز می‌کند و کسانی می‌توانند از این رحمت‌ها بهره بیشتری ببرند که در بندگی خدا ثابت‌قدم باشند. آیت الله بهجت(ره) در سخنان خود به برخی از برکت های بزرگ الهی در ماه رمضان اشاره کرده است.

 لازم به توضیح است که این مطالب پس از تأیید دفتر آیت الله بهجت(ره) به نقل از آن عالم وارسته و عبد صالح خدا منتشر می‌شود.

پاداش مخصوص روزه

در حدیث قدسی آمده است: «الصَّوْمُ لی وَ أَنَا أَجْزی بِهِ؛ روزه برای من است و من خود پاداش آن را می‌دهم.» یعنی خداوند متعال ثواب آن را بدون واسطه می‌دهد؛ علاوه بر ثواب‌هایی که در کتاب و سنت ذکر شده است: «فَلاَ تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّآ أُخْفِی لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْینٍ؛ پس هیچ‌کس نمی‌داند که چه چشم‌روشنی‌هایی برای آنان مخفی شده است».

مهمان خدا هستیم

خدا می‌داند چه پاداشی برای اعمال [انسان] ثابت است و برای او مقرر می‌شود. نباید خیال کرد که مطلب، مالِ کمی و زیادی است [بلکه مربوط به] کیفیت است؛ برای خدا باشد، کم باشد[سودمند است] و برای خدا نباشد زیاد[هم] باشد؛ بی‌فایده است.

ما مهمان خدا هستیم، در سفره او هستیم. می‌بیند ما را، می‌داند ما چه کار می‌کنیم، می‌داند که ما خیال داریم چه [کاری] بکنیم.

صورت آخرت ما با بندگی در دنیا شکل می‌گیرد

انسان در این دنیا مأمور به ساختن سیرت خویش است. او آمده است تا با بندگی، صورتی برای آخرتش بیاراید و خود را برای ابدیت آماده کند. سیرتی کاندر وجودت غالب است/ هم بر آن تصویر، حشرت واجب است.

«إِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی أَیَّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحَاتٍ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا» بهترین فرصت خودسازی و تلاش برای رسیدن به سیرتی زیبا، استفاده از موسم ماه مبارک رمضان است؛ چرا که فرمود: «عَمَلُکُمْ فِیهِ مَقْبُولٌ وَ دُعَاؤُکُمْ فِیهِ مُسْتَجَابٌ».

از این رو سالک الی الله به تکاپو می‌افتد و بدن خود را به زحمت می‌اندازد و پا روی نفس می‌گذارد و خواسته‌های خدا را بر خواسته‌های خود ترجیح می‌دهد: «هَل الدّینُ إِلاَّ التَّرجیحُ عِنْدَ الدَّوَرانِ؟؛ آیا دین جز ترجیح [آخرت بر دنیا و یا رضای خدا بر هوای نفس و شیطان] هنگام دوران امر است؟»؛ دین‌داری انسان وقتی معلوم می‌شود که بر سر دو راهی دنیا و آخرت، و متابعت هوای نفس و شیطان و یا بندگی رحمان قرار گیرد».

چشم از ناپاکی‌ها می‌بندد و دست به‌سوی آن دراز نمی‌کند و قلب خود را برای خدا خالی می‌کند. برای قرب به محبوب به مستحبات می‌پردازد: «امتثال نافله از امتثال فرایض اقوی است؛ یعنی اگرچه مُمْتَثَل در فریضه اقوی است، ولی امتثال و اظهار عبودیت و عبدیت در نوافل، اقوی از فرایض است». خلاصه آنکه سالک در این ماه رهسپار جاده بندگی می‌شود.

وقتی روزه‌داران پروردگار خود را ملاقات می‌کنند

در روایت است که: «لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ» روزه‌دار دو خوشحالی دارد: یکی هنگام افطار و دیگری هنگام دیدار پروردگار. البته این در صورتی است که در فطور و سحری، نخوردنِ در روز را تدارک نکند.

دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه‌داری در مسجد کوفه می‌گفت: تا به حال گرسنه نشده‌ام، صوم هم برای او جوع‌آور نیست. با اینکه بعضی طالب چلومرغ و غذاهای لذیذند.

درباره مقدار خوردن در روایات آمده است: «وقتی که گرسنه شدی، بخور.» اگر انسان گرسنه باشد، نان خالی هم برای او لذیذ است، لذت طعام را صائمین می‌دانند.