ورزش 3/بله، بسیاری از بارساهای دهه گذشته، حتی بارساهای بزرگ با حضور مسی، نمی‌توانستند دیشب در ورزشگاه دالوژ پیروز شوند. امپراتوری بارسا در آن شب‌های سیاه که دیگر قابل شمارش نبودند، کم‌کم فروپاشید: رم، پاریس، تورین، لیورپول، شکست ۲-۸ در لیسبون. و در سال‌های اخیر که دوره گذار بود، در مونیخ، میلان. حتی در منچستر، در لیگ اروپا.
بارسا در بازی‌های قاره‌ای از ترس می‌مرد، حتی در خانه: شکست ۱-۴ مقابل پاری‌سن‌ژرمن، باخت‌های ۰-۳ برابر یوونتوس و بایرن... تا آن بعدازظهر مضحک عید پاک مقابل آینتراخت در نوکمپی که به رنگ سفید درآمده بود. بارسا به جایی رسیده بود که باور داشت با ۱۰ نفر نمی‌تواند پیروز شود.
فلیک، آن چتربازی که بدون هیچ شناختی از محیط بارسلونا وارد این شهر شد و نیازی هم به این شناخت نداشت، با داروهایی به رختکن آمد. نه با یک چمدان، بلکه با صندوقی پر از دارو برای پاک کردن ذهن تیمی که پر از عقده‌ شده بود و دیگر جایی برای بیشتر نداشت.

این بارسا باور دارد. دیشب، وقتی اوضاع در لیسبون با اخراج کوبارسی خراب شد، کمربندش را بست و آماده زندگی کردن شد. رنج کشید و با یک شزنی بزرگ به هدفش رسید. اما چیزهایی هست که حس می‌شوند. و در این بارسا می‌توان قدرت ذهنی‌ای را حس کرد که نود دقیقه آن را در بازی نگه داشت. در نحوه جشن گرفتن اینیگو و آرائوخو پس از هر حرکت دفاعی، بارسا سنگ‌ریزه‌هایی را برای آنچه در راه بود آماده می‌کرد.
یک برد ۰-۱ با گل رهبر معنوی‌اش، رافینیا، که بوی مرحله یک‌چهارم نهایی چمپیونزلیگ می‌دهد.