یکی از آیین‌های مشهور روزهای ماه رمضان «آواز زولبیافروشان گیلان» است که دقایقی بعد از افطار اجرا می‌شد.

هوشنگ جاوید در کتاب «موسیقی رمضان در ایران» درباره‌ این آیین موسیقایی نوشته است:

«نیم ساعت بعد از افطار، بچه‌های میان‌سال زولبیا، بامیه، رشته‌خشکار و رشته‌ختایی را در سینی می‌چینند و برای فروش در کوچه‌ها به راه می‌افتند و برای عرضه‌ی آن‌ها، شعرهایی می‌خوانند:

گرمه زولبیا،‌ بارک‌الله زولبیا... گرم است زولبیا

کَتَلِه دَکون‌، دَرِه سربیا... کفش بپوش بیاجلو در

با پول سیا، زودتر بیا... با پول خرد زودتر بیا

آق‌جان‌جی‌، پول هَگیر بیا...از آقاجان پول بگیر و بیا»

آن‌ها همچنین می‌خوانند:

«رشته خشکاره...خیلی پربارِه»

نوع دیگر این آواز، چنین است که بچه‌ای داد می‌زند: «رشته ختایی» سایر بچه‌ها با هم به شادی و شوخ طبعی دم می‌گیرند:

«تی نَنه مَردَبِدائی... مادر یامادربزرگ را شوهر دادی

اَمِرهِ شیرینیِ نِدائی... ما را شیرینی ندادی»