هم میهن/ «شیب تند تحولات» عنوان یادداشت روز در روزنامه هم میهن است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

اگر بخواهیم درباره یک مسئله روز چیزی بنویسیم، بناچار باید این مسئله همان شیب تند تحولات در غیاب انسجام مدیریتی باشد. هرگونه گمانه‌زنی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که کسانی در حال دمیدن به آتش تند تحولات هستند.

در روزی که خبر نامه ترامپ به ایران منتشر شده، نکات اصلی گفت‌وگوی تاکر کارلسون، روزنامه‌نگار مشهور و مستقل آمریکایی، با امیر قطر در خروجی رسانه‌ها قرار گرفته، در داخل نیز پس از استیضاح وزیر اقتصاد و طومارنویسی مجلسی‌ها برای اجرای قانون پوشش زنان در کنار احضار دو مجموعه مدنی مهم کشور به اتهام برگزاری نشست‌هایی که زنان مهمان فاقد روسری بوده‌اند، همچنین انتشار احکام چای دبش که هیچ طرفی را راضی نکرد؛ به‌یک‌باره گفت‌وگویی از محسن رفیق‌دوست منتشر می‌شود که خود را سردسته اقدامات عجیب و غریب حکومتی در خارج معرفی می‌کند و فضای زیادی را برای تبلیغ علیه ایران می‌گشاید.

آن وقت دادستان سازندگان یک فیلم متعارف را با اتهام تبلیغ علیه نظام احضار می‌کند. ظاهراً قرار است که برخی پرونده‌ها در ایران همیشه باز باشند و هیچ‌گاه بسته نشوند! حجاب، سیاست‌خارجی، فساد، انرژی و انسجام یا وفاق داخلی از این جمله‌اند.
 
عجیب اینکه در روزهای گذشته هر پنج مورد در شیب تندی قرار گرفته‌اند. حکم صادره درباره فساد 3/7میلیارد دلاری برای تندروها گران تمام شد؛ لذا به دست و پا افتاده‌اند که وزرای آقای رئیسی به حکم او بی‌گناه هستند! و خلاصه پولی به جیب نزده‌اند.

خوب است ادعای خود آقایان را مستند قرار می‌دادند که بیگناه هستند. درحالی‌که در واقعیت و شاید از نظر مردم این بدتر است که پولی نبرده‌اند و رایگان و بدون چشم‌داشت چنین فاجعه‌ای در مدیریت آنان رخ داده است.

مشکل منتقدین وضع جاری هم این است که چرا دو نفر در این پرونده با اتهام کاملاً مشابه محکوم شده‌اند، ولی وزیر تخفیف ۸۰درصدی گرفته ولی آن دیگری حکم حداکثری گرفته است؟

ایراد مهمتر این است که اینها به کنار؛ فرآیند پرداخت این مبالغ بزرگ ارزی در آن شرایط قحطی ارزی چگونه بوده که این ارقام کلان بدون رضایت یا سکوت ادعایی مقامات بالا و بدون ضمانت و منطق کافی پرداخت شده است؟

متاسفانه هنوز جمله‌ای یا توضیحی دراین‌باره ارائه نشده است. سیاست خارجی نیز در وضعیت ناپایدار است.‌ در نشست فوق‌العاده وزرای خارجه اسلامی درباره فلسطین در عربستان؛ ایران آن اندازه متفاوت از دیگران است که در چهار مورد مهم نسبت به قطعنامه پایانی تحفظ می‌دهد. این تحفظات به‌کلی مغایر با روح بیانیه پایانی است و بهتر بود که ایران کل آن را رد و نشست را ترک می‌کرد تا این تحفظات را بدهد.

این، نشان‌دهنده منفرد بودن سیاست منطقه‌ای ایران است. از سوی دیگر، پس از آمدن وزیرخارجه روسیه به تهران، شاهد انتشار خبر از نامه ترامپ به ایران و نیز گفت‌وگوی خبرنگار آمریکایی با امیر قطر بودیم و همه اینها نشان می‌دهد که ماجرای ایران در حال رسیدن به نقطه عطف خود است.

بنابراین، باید منتظر واکنش رسمی ایران بود. ماجرای حجاب با احضار دست‌اندرکاران دو‌ نهاد مدنی به دادسرای فرهنگ و‌ رسانه، به دلیل برگزاری نشستی که برخی از زنان فاقد روسری بوده‌اند؛ بازتاب گسترده‌ای داشت.

اجرای حکم شلاق علیه خواننده معترض ایران مهدی یراحی نیز در کنار مسئله روسری و نه حتی حجاب، در ذیل اعتراض به رویکرد حاکم بر مجازات در حقوق کیفری ایران قابل‌تحلیل است که هر روز در حال تشدید است.

مسئله وفاق نیز زخم چرکینی است که بارها سر باز کرده و هیچ‌گاه درمان نشده است و ظاهراً شعار وفاق آقای پزشکیان روشن‌ترین موضع سیاسی برای حل این معضل قدیمی بود.

اما به نظر می‌رسد که مخالفان تندرو و قسم‌خورده او علاقه‌ای به تحقق و‌ موفقیت این شعار ندارند. استیضاح وزیر اقتصاد نقطه‌عطف این تقابل بود. اکنون هم حجاب را مستمسک این دعوا قرار داده‌اند.  

شاید برخی از چالش‌های پیش‌گفته را بتوان با اراده صاحبان قدرت حل‌وفصل کرد؛ ولی برخی چالش‌های دیرپا هم هستند که به دلایلی قابل حل سریع نیستند و به زمان نیاز دارند.

سخنان آقای پزشکیان در مراسم امضای قرارداد فشارافزایی مخازن گازی نشان داد که با ادامه وضع موجود نمی‌توان به وعده‌های داده‌شده درباره حل مسئله انرژی در آینده نزدیک امید چندانی داشت.

انرژی و برق کم بود، سال آینده به احتمال زیاد با مسئله کمبود آب هم مواجه خواهیم شد که ناشی از کاهش بارش‌ها در کشور و تهران است. شیب تند تحولات به‌خودی‌خود گرچه مهم و خطرناک است؛ ولی هنگامی که با فقدان انسجام مدیریتی مواجه می‌شود، خطرات آن دوچندان می‌شود.

امیدواریم مسئولان کشور توجه کافی به این وضعیت خطیر بنمایند و از شدت و حدت هرکدام به‌طور جدی بکاهند. همین امروز باید اقدام کنند، چون فردا هم دیر است.