آخرین خبر/ آنکه از جان دوست تر می دارمش

با زبان ِتلخ می آزارمش




گر چه او خود زین ستم دلخون تر است

رنج ِ او از رنج ِمن افزون تر است




آتشی مُرد و سرا پُر دود شد

ما زیان دیدیم و او نابود شد




آتشی خاموش شد در محبسی

دردِ آتش را چه می داند کسی




بس که نقش ِ آرزو در جان گرفت

خود جهان ِ آرزو گشت آن شگفت




آن جهان ِ خوبی و خیر ِبشر

آن جهان ِ خالی از آزار و شر




خلقتِ او خود خطا بود از نخست

شیشه کی ماند به سنگستان درست




جان ِ نازآیین ِ آن آیینه رنگ

چون کُند با سیلی ِ این سیل ِسنگ؟




از شکست او که خواهد طرف بست؟

تنگی ِدستِ جهان است این شکست