فوگارد به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویسان مخالف سیاسی قرن بیستم، بیش از ۳۰ نمایشنامه نوشت، از جمله «اظهارات پس از دستگیری تحت قانون فساد اخلاقی» (۱۹۷۲) و «آقای هارولد... و پسران» (۱۹۸۲). هر دو این آثار از دوران دهه ۱۹۵۰ الهام گرفته شده‌اند، زمانی که او تنها می‌توانست به عنوان منشی در یکی از دادگاه‌هایی کار کند که در آن سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی به دلیل نقض «قوانین گذرنامه» (که برای کنترل حرکت جمعیت تفکیک‌شده نژادی تحت سیستم آپارتاید طراحی شده بود) و متهمان به طور اجتناب‌ناپذیری محکوم می‌شدند.

تأثیر فرهنگی و سیاسی فوگارد تنها با نمایش‌نامه‌های نوشته واتسلاو هاول در چک‌اسلواکی تحت کنترل شوروی قابل مقایسه بود. هاول زندانی شد و پس از آزادی، تئاتر را رها کرد تا به عنوان اولین رئیس‌جمهور جمهوری چک انتخاب شود.

به گزارش گاردین، فوگارد با وجود تأسیس دو کمپانی تئاتری در شهرک‌های جداشده سیاه‌پوستان و امتناع شجاعانه از اجرا برای مخاطبان «فقط سفیدپوست» که توسط دولت تعیین شده بود، به دلیل این که خود سفیدپوست بود و هدف اصلی دولت نژادپرست آفریقای جنوبی نبود، به زندان نرفت، با این وجود با مصادره گذرنامه‌اش و ممنوعیت گاه‌به‌گاه نمایش‌ها و سوزاندن کتاب‌هایش مواجه شد.

نلسون ماندلا رهبر مخافان حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی حضوری قوی در نمایش‌نامه‌های فوگارد به ویژه در «جزیره» (۱۹۷۲) داشت که درباره جزیره روبن، زندان زندانیان سیاسی که ماندلا بخشی از ۲۷ سال حبس خود را در آنجا گذراند، است.

«جمعه بد»، «نونگوگو»، «زنی با بیست و پنج سنت»، «پیوند خونی»، «سلام و خداحافظ»، «آن‌ها زنده‌اند»، «بوسمن و لنا»، «درسی از آلوئس»، «دی میتیوس»، «اورستس»، «مهمان»، «جایی در میان خوک‌ها»، «غم‌ها و شادی‌ها»، «لوکوموتیوران» و «شهربازی» از جمله دیگر آثار این نویسنده است.