اعتماد/ مشکل در ابلاغ قانون عفاف و حجاب نیست، بلکه احتمالا جماعت طوماریون، چون می‌دانند که این قانون در کشور ایجاد آشوب می‌کند و احتمالا حوادثی مانند 1401 و حتی بدتر از آن پدید خواهد آورد، شاید خدای ناکرده دنبال تکرار همان حوادث تلخ هستند، ولی می‌خواهند مسوول چنین اتفاقی جناب پزشکیان باشد.

«بردن عروس به خانه» عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم مهرداد احمدی‌شیخانی است که در آن آمده: فرهنگ و تجربه زیسته هر جامعه‌ای در ضرب‌المثل‌های آن جامعه تبلور پیدا می‌کند و به جرات می‌توان گفت که ضرب‌المثل‌ها عصاره تجربیات یک جامعه است که در کلماتی بسیار صریح و روشن خود را باز می‌نمایاند. این ضرب‌المثل‌ها در یک فرآیند طولانی، تجربه جوامع را در کلماتی موجز و گاه همراه با مطایبه می‌گنجانند و بسته به نوع روابط اجتماعی، این صراحت شکل و شمایل متفاوتی پیدا می‌کند. برای همین است که مثلا در جوامع فئودالی که مبنای روابط اجتماعی بر زندگی روستایی استوار است، کلمات به کار برده شده در این مثل‌ها ممکن است در چند نسل بعد و تبدیل و تحول جوامع روستایی به شهری، همان کلمات را نتوان به صراحت و بی‌پروایی گذشته به ‌کار برد، برای همین هم استفاده از برخی ضرب‌المثل‌ها که ریشه در روابط فئودالی گذشته دارد، دیگر به راحتی آن ایام بر زبان جاری نمی‌شود و به ‌کار بردن آنها نه تنها با نکوهش و مواخذه که حتی ممکن است با مجازات نیز روبه‌رو شود که چرا عفت عمومی را لکه‌دار کرده‌ای؟ 

نمونه‌اش را که شاید هنوز در خاطر برخی اهالی قدیمی مطبوعات زنده باشد، ماجرایی از این دست است که به خاطر انتشار مطلبی در «روزنامه جامعه» که حدود 25 سال پیش در آن روزنامه منتشر شد، کار به دادگاه و حکم قضایی کشید، چراکه در آن مطلب از عباراتی استفاده شده بود که در فرهنگ فئودالی و روستایی، مرسوم و در فرهنگ شهری امروز، نکوهیده و مذموم است. برای همین نویسندگان اگر بخواهند از ضرب‌المثلی که عصاره فرهنگی جامعه ماست استفاده کنند، به دلیل همین خط قرمزها، ناچارند از عبارات جانشین یا حتی زیر و رو شده بهره ببرند. زیر و رو شدنی که کلا آن اثرگذاری و صراحت ضرب‌المثل اصلی را ندارد. من هم برای نوشتن این یادداشت به همین مشکل گرفتارم، یعنی اگر می‌خواستم از ضرب‌المثلی مربوط به موضوع بهره ببرم، نهایت کلماتی که برای این یادداشت استفاده می‌شد به 20 کلمه هم نمی‌رسید و صراحت و گویایی آن ضرب‌المثل، هم به اندازه کافی روشنگر بود و هم به سرعت حق مطلب را ادا می‌کرد. ولی الان من ناچارم که همان معنا را در حجمی طولانی از کلمات بپوشانم و پنهان کنم که مبادا متهم به بی‌اخلاقی و زیر پا گذاشتن عفت عمومی شده باشم.