آخرین خبر/در نظریه گرانش کوانتومی حلقه ای، ستاره پلانک جرمی فرضی است که به عنوان ستاره ای فشرده و عجیب و غریب در  مرکز سیاهچاله وجود دارد و زمانی ایجاد میشود که چگالی انرژی یک ستاره در حال فروپاشی به چگالی انرژی پلانک میرسد. 

تحت این شرایط، با فرض دانه دانه بودن گرانش و فضازمان، یک «نیروی دافعه» از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ ناشی میشود. 

دانه دانه یا کوانتیزه بودن یعنی همان حالتی که در آن فوتون های نور به عنوان دانه های پرتوی نور شناخته میشوند.

تجمع جرم-انرژی در داخل ستاره پلانک نمیتواند فراتر از این حد برود زیرا اصل عدم قطعیت را برای خود فضازمان نقض میکند!

از آنجایی که یک ستاره پلانک هنوز بسیار بسیار بزرگتر از طول پلانک است، فضای کافی برای رمزگذاری تمام اطلاعات ثبت شده در داخل یک سیاهچاله در ستاره وجود دارد. بنابراین، اطلاعات نیز از دست نمیروند.