آن وقتی که جوان بودم با اساتید بزرگی چون موسی معروفی، استاد حسن کسایی، استاد جلیل شهناز و علی خان تجویدی ارتباط  داشتم ولی صدای خودم را با ساز ارائه نمی‌دادم. بعدتر اثری را برای امام زمان (عج) به همراه ساز ضبط کردم و دیدم مگر کاری که برای امام زمان ضبط می‌شود استغفرالله می‌تواند حرام باشد و اصلا سازی که صدای مرا همراهی می کند و باعث خوشایند مخاطب می‌شود، چه عیبی دارد؟»

اکنون اما با بالاتر رفتن سنش، حال و احوالش چندان همانند گذشته نیست و وقتی برای احوالپرسی با او تماس می‌گیریم، می‌گوید که گوش‌هایش شنوایی سابق را ندارد و با صدای بلندتر با او سخن بگوییم.

وقتی که احوالش را جویا می‌شویم، با خنده می‌گوید: دیگر سن پیری به ما رسیده و ما هم با آن می‌سازیم. زندگی را می‌گذارنم. می‌خورم و می‌خوابم و نمازم را می‌خوانم. امروز دیگر کاری به گذشته‌ها ندارم.

در ادامه از او می‌پرسیم که باتوجه به اینکه چند سالی است که همانند گذشته فعالیت ندارد، حرفی دارد که به جوان‌ترهایی که دوست دارند در مسیر او قدم بگذارند، بگوید؟ که اینگونه پاسخ می‌دهد: واقعیت این است که آثار من موجود است و خودشان می‌توانند با الگو گرفتن از آنها از پس کار هنری که می‌خواهند انجام دهند، بربیایند. من هم اگر کمکی از دستم بیاید برایشان انجام می‌دهم، ولی خودشان باید علاقه‌مند باشند و تلاش کنند.

حمیدی همچنین می‌گوید: جلساتی که در گذشته می‌رفتم، افرادی که صدای من را دوست داشتند آن را ضبط و جمع کرده‌اند. امروز ولی دولت کاری که خودش می‌خواهد را انجام می‌دهد و من کارهایم را کرده‌ام. قدیم در رادیو و تلویزیون کار می‌کردم ولی امروز دیگر وضعیتم مثل سابق نیست البته صدایم همچنان برقرار است.