یک قرن و سه دهه پس از اینکه برادران لومیر با اختراع سینماتوگراف، بشریت را شگفت‌زده کردند، جهان بسیار تغییر کرده است، بخشی از این تغییرات مدیون اختراع خود آنهاست. با این حال، آن تصاویر اولیه متحرک که توسط دوربین ثبت شده‌اند، همچنان جذابیتی غیرقابل‌توضیح ایجاد می‌کنند. این همان چیزی است که فریمو در فیلم «لومیر، ماجرا ادامه دارد» سعی در انتقال آن دارد.

این فیلم که در آخرین دوره جشنواره فیلم سن‌سباستیان ارائه شد، مسیر انتشار آن فیلم‌های اولیه را ادامه می‌دهد که فرمو از سال ۲۰۱۶ آغاز کرده است. مدیر جشنواره کن اشاره می‌کند که در ۱۰ سال از ۱۸۹۵ تا ۱۹۰۵،  لویی لومیر و تیم فیلم‌بردارانش که در سراسر جهان پراکنده بودند، دو هزار فیلم ساختند.

بسیاری از این فیلم‌ها تاکنون منتشر نشده بودند، تا اینکه فرمو پس از یک فرآیند مرمت، آنها را جمع‌آوری کرد.

او می‌گوید: «می‌خواستم یک فیلم با فیلم‌های لومیر بسازم و سینمای لومیر را به سالن‌های سینما و مخاطبان سینما بازگردانم. تا آنها لومیر را ببینند، همان‌طور که اسپیلبرگ را می‌بینند. این راهی است برای بازگرداندن لویی لومیر به تاریخ طولانی آنچه او اختراع کرد..

تیری فرمو تأکید می‌کند: «او یک مخترع بود، آخرین مخترع و همچنین یک کارگردان، اولین کارگردان.» 

فرمو با اشاره به صحنه آغازین یکی از فیلم‌های برادران لومیر که در حال نشان دادن ترک کارگران کارخانه است، می‌گوید: «اولین شخصیت در تاریخ سینما مردم هستند. سینما، از آغاز تا امروز، راهی برای نشان‌دادن چیستی انسان‌ها است و لومیر این را خیلی زود فهمید.»

آن فیلم‌های اولیه سینمایی حداکثر ۵۰ ثانیه مدت زمان داشتند، قالبی که به طرز عجیبی امروزه دوباره غالب شده است. فرمو در این باره می‌گوید: «در میان تصاویری که می‌توانیم در تیک‌تاک ببینیم، چیزهای زیبایی هم وجود دارد. اما سینمای لومیر نمایانگر همه چیزهایی است که دنیای امروز از آن بیزار است: سیاه‌وسفید، بی‌صدا، منتظر بودن و صبر و...به همین دلیل است که این راهی برای پاک‌کردن نگاه‌ها از آلودگی بصری و ذهنی است و به این ترتیب، ما به معصومیت بازمی‌گردیم. همان ایده پیکاسو که گفت او تمام عمرش را نیاز داشت تا مانند یک کودک طراحی کند. این همان چیزی است که گدار در فیلم بیان می‌کند: ما باید به نادانی بازگردیم. زیرا اگر نادان باشیم، اختراع خواهیم کرد، خلق خواهیم کرد.»

تیری فرمو با اشاره به این که «لومیر مهم‌ترین و فراموش‌شده‌ترین چهره سینماست» توضیح می‌دهد که کار او، نمایش آثار دیگران است و نه آثار خودش. این همان کاری است که مسئولیت او در جشنواره کن را با نقش سازمانی‌اش در مؤسسه لیون که میراث برادران لومیر را حفظ می‌کند، پیوند می‌دهد.