نورنیوز/ عصر چهارشنبه ۲۲ اسفند، هم زمان با اعلام خبر سفر انور قرقاش، وزیر مشاور در امور خارجه امارات به ایران برای تسلیم نامه دونالد ترامپ به مقامات کشورمان گمانه‌زنی‌های متعددی درباره محتوای این نامه نیز آغاز شد.   بررسی این نامه از روز پنجشنبه آغاز شد، اما همچنان جزئیات آن و واکنش رسمی جمهوری اسلامی ایران در هاله‌ای از سکوت باقی مانده است.

برخی این نامه را نشانه تغییری مثبت در سیاست‌های آمریکا می‌دانند، اما عده‌ای دیگر، با توجه به سوابق خصمانه واشنگتن، امیدی به تغییر رویکرد ترامپ ندارند. در این میان، یکی از شواهد مهمی که می‌تواند تصویر روشن‌تری ارائه دهد، اظهارات اخیر سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه است. او بدون اشاره مستقیم به این نامه از اصرار آمریکایی‌ها به طرح شروط سیاسی جدید برای دستیابی به ت افق با ایران خبر داده بود. لاوروف با اشاره به درخواست آمریکا برای ایجاد ترتیبات قابل راستی‌آزمایی برای ایران در زمینه اطمینان یافتن از توقف حمایت تهران از گروه‌هایی در عراق، لبنان و سوریه گفته بود: «چنین چیزی بعید است به نتیجه برسد.»
لاوروف همچنین بر عزم روسیه برای از سرگیری مذاکرات بر مبنای توافقات اولیه مورد تأیید شورای امنیت تاکید کرده بود.
اگر این اظهارات ناظر بر محتوای نامه ترامپ باشد – که به نظر می‌رسد چنین است – نشان می‌دهد که نامه رئیس‌جمهور آمریکا حاوی مطلب جدیدی نبوده و تکرار همان درخواست‌های یکجانبه و زیاده‌خواهی‌های پیشین است.این پیش‌بینی پیشتر از سوی مقام معظم رهبری نیز در واکنش به اظهارات ترامپ اعلام شده بود.
با این حال، این سؤال مطرح می‌شود که چرا ایران نامه‌ای با چنین محتوایی را پذیرفت؟ یک روز پیش از سفر قرقاش، عراقچی اعلام کرده بود که نامه رئیس‌جمهور آمریکا از طریق یک کشور عربی به ایران تحویل خواهد شد. این نشان می‌دهد که تهران از نحوه ارسال نامه و احتمالا کلیات محتوای آن آگاه بوده، اما برای نشان دادن حسن نیت – به‌ویژه در تعامل با یک کشور همسایه – تصمیم گرفت آن را دریافت کرده و پس از بررسی، واکنش نشان دهد.
اگر این نامه صرفاً تکرار درخواست‌های قبلی آمریکا باشد، طبیعتاً نیازی به پاسخگویی ندارد، چرا که موضع جمهوری اسلامی بارها به صراحت در این خصوص بیان شده است.

اما صرف بی‌اعتنایی کافی نیست؛ بهتر است دولت ایران متن کامل نامه را منتشر کند تا افکار عمومی داخلی و خارجی از محتوای آن آگاه شوند. انتشار نامه در صورتی که محتوای آن مشابه درخواست‌های قبلی آمریکا باشد، می‌تواند روشن کند که آیا مذاکره با دولتی که تنها بر تحکم یک‌جانبه و محدودسازی حقوق یک کشور مستقل اصرار دارد، اساساً امکان‌پذیر است؟.