ایسنا/ نشریه انگلیسی در یادداشتی به ارائه راهکارهایی برای اروپا به منظور اعمال فشار بر دولت ایالات متحده پرداخت و آن را اعمال محدودیت در حوزه‌های فناوری، صادرات کالاهای اروپایی، حمل و نقل و دفاعی معرفی کرد.

«دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا از زمان به قدرت رسیدن مجدد خود در کاخ سفید تهدید کرده است که تعرفه‌هایی را بر واردات کالاهای اروپایی اعمال خواهد کرد. او  از ۱۲ مارس تعرفه ۲۵ درصدی بر فولاد و آلومینیوم وضع کرد.
اما پاسخ اتحادیه اروپا به ترامپ تاکنون نسبتاً پیش پا افتاده بوده است، چراکه اروپا به‌رغم تهدیدهای خود به اتخاذ اقدام متقابل، نمی‌خواهد اختلافش با آمریکا تشدید شود و امیدوار است که بدترین تمایلات ترامپ تعدیل شود. با این حال، اگر اختلافات اتحادیه اروپا با آمریکا تشدید شود، راه‌های شگفت‌انگیزی برای اعمال فشار بر متحد خود دارد.
نشریه اکونومیست با این مقدمه نوشت: بارزترین دارایی ژئوپلیتیک اتحادیه اروپا اندازه بازار آن است. همراه با انگلیس، نروژ و سوئیس، تولید ناخالص داخلی این قاره به ۲۴.۵ تریلیون دلار می‌رسد. اما مشکل این است که تعرفه‌ها یا سایر محدودیت‌ها بر واردات از آمریکا به مصرف‌کنندگان اروپایی و همچنین صادرکنندگان آمریکایی آسیب می‌رساند. یکی از این موارد مهم که بزرگ‌ترین واردات اروپا از آمریکا به شمار می‌آید، انرژی است. از این‌رو، برای اروپا سخت است که این کار را بدون فلج کردن اقتصاد لنگان خود یا وابستگی دوباره به روسیه انجام دهد، وضعیتی نگران‌کننده که به تازگی از آن رهایی یافته است.
نشریه چاپ لندن در ادامه غول‌های فناوری آمریکا، از جمله شبکه اجتماعی اینستاگرام را هدف محتمل‌تری برای اعمال محدودیت از سوی اروپا دانست اما تاکید کرد که این شرکت متا (صاحب اینستاگرام) خواهد بود که به دلیل از دست دادن درآمد اروپایی‌ها به شدت آسیب خواهد دید.
شرکت‌های مالی آمریکایی نیز حوزه دیگری هستند تحت سلطه نهادهای اروپایی قرار دارند. در واقع، برخی از ابزارهایی که اتحادیه اروپا در اختیار دارد آنقدر قوی هستند که احتمالاً هرگز قابل استفاده نیستند. به عنوان مثال، اروپا از طریق سوئیفت (جامعهٔ جهانی ارتباطات مالی بین بانکی) که شبکه مرکزی پرداخت‌های جهانی و در بلژیک مستقر است، می‌تواند دسترسی بانک‌های آمریکایی را محدود کند.
به نوشته اکونومیست، تنظیم‌کننده‌های اروپایی تسلط زیادی بر عملیات سوئیفت دارند اما مداخله در دسترسی بانک‌های آمریکایی به این سیستم به منزله جنگ مالی خواهد بود که انتقال‌های جهانی را به گونه‌ای مخرب برای بانک‌های اروپایی به همان ‌اندازه بانک‌های آمریکایی مختل می‌کند.

اروپا همچنین می‌تواند دسترسی آمریکا به کالاها یا خدماتی را که تحت سلطه خود است، محدود کند. گزارش اخیر موسسه «سِپی» (cepii)، اندیشکده فرانسوی، دسته‌های زیادی از کالاها را مشخص می‌کند که عمدتاً در اروپا تولید می‌شوند و آمریکا بسیاری از آنها را وارد می‌کند، عمدتاً در زمینه داروسازی و مواد شیمیایی. در واقع اتحادیه اروپا با محدود کردن فروش این اقلام در بازار آمریکا نمی‌تواند این کشور را به زانو دربیاورد اما دست کم می‌تواند آن را تحت فشار قرار دهد.
نکته قابل توجه دیگر در رابطه به صادرات کالاها این است که اگرچه اروپا به اندازه آمریکا صادرکننده مواد خام نیست، یک واسطه ضروری است. شکاف شدید با اروپا می‌تواند فروش منابع خود را برای آمریکا در هر جایی از دنیا و نه فقط در اروپا، بسیار دشوارتر کند.
اروپا خانه بزرگ‌ترین تاجران کالا در جهان است. سوئیس به تنهایی حدود ۹۰۰ شرکت، از جمله غول‌هایی مانند Glencore ،Gunvor ،Mercuria و Vitol را در خود جای داده است. سهم آن در تجارت جهانی برای نفت ۳۵ درصد، فلزات ۶۰ درصد، غلات ۵۰ درصد و شکر ۴۰ درصد برآورد شده است. انگلیس و هلند نیز مراکز تجاری بزرگی هستند که تسلط اروپا را در این زمینه تقویت می‌کنند.
حوزه دیگری که به گفته اکونومیست، اروپا قادر است از طریق آن آمریکا را تحت فشار قرار دهد، حمل و نقل دریایی است. بزرگ‌ترین شرکت‌های حمل و نقل کانتینری اروپایی هستند. «اولدِن دورف» (Oldendorff)، بزرگ‌ترین شرکت حمل و نقل فله جهان، آلمانی است. شرکت‌های یونانی بیش از ۳۰ درصد از کل تانکرهای نفتی و بیش از یک پنجم ناوگان گاز مایع جهان را از نظر ظرفیت در اختیار دارند. اگرچه بسیاری از کشورهای آسیایی نیز صنایع بزرگ کشتیرانی دارند، اروپا به شدت از سهم بازار آمریکا فراتر رفته است.
این نشریه در ادامه اشتراک‌گذاری دفاعی را دیگر ابزاری دانست که اروپا با توقف آن ایالات متحده را تحت فشار قرار می‌دهد.
به نوشته اکونومیست، شاید مهم‌ترین جای پای آمریکا در اروپا در آلمان باشد که میزبان بیش از ۵۰ هزار سرباز آمریکایی است. فرماندهی اروپایی و آفریقایی پنتاگون که بر هر سرباز، تانک، هواپیمای جنگی و کشتی‌های دریایی در حوزه خود نظارت می‌کند، در اشتوتگارت قرار دارد. مقر اروپایی ارتش آمریکا در ویسبادن است و آلمان میزبان پنج پادگان از هفت پادگان اروپایی خود، ازجمله بزرگ‌ترین پایگاه آن در خارج از آمریکا است. رامشتاین، یک پایگاه هوایی بزرگ، برای سال‌ها مرکز هدایت حملات هواپیماهای بدون سرنشین در افغانستان، پاکستان، سومالی و یمن بود.
اهرم اروپا فقط ممانعت از دسترسی به قلمرو آن ناشی نمی‌شود. شرکت‌های اروپایی در زنجیره تامین دفاعی آمریکا ادغام شده‌اند. حدود یک چهارم قطعات جت اف-۳۵ ساخت اروپا است. انگلیس نیز  قابلیت‌های ویژه‌ای در برنامه هسته‌ای آمریکا فراهم می‌کند.
به‌علاوه اشتراک اطلاعاتی وجود دارد. لندن عضو پیمان جاسوسی پنج چشم (Five Eyes) است که در آن آمریکا، استرالیا، بریتانیا، کانادا و نیوزیلند اطلاعات سیگنال‌هایی مانند ارتباطات رهگیری شده را جمع‌آوری می‌کنند و سپس به اشتراک می‌گذارند.
البته آمریکا حدود ۷۵ تا ۸۰ درصد اطلاعات را تولید می‌کند اما ۲۰ تا ۲۵ درصد تولید شده توسط متحدان همچنان ارزشمند است و به جاسوسان آمریکایی اجازه می‌دهد تا کارآمدتر باشند، عملیات‌های شبانه‌روزی را انجام دهند و از مکان‌هایی که در غیر این صورت غیرقابل دسترس بودند، مانند پایگاه‌های انگلیس در قبرس جاسوسی کنند.
اما اروپا احتمالاً مانند قدرت اقتصادی خود، از اعمال اهرم نظامی‌اش نیز به‌طور کامل کوتاه می‌آید. تقریباً تمام گام‌هایی که می‌تواند، بردارد به خود آسیب می‌زند، حتی اگر خسارات بزرگ‌تری به آمریکا وارد کند. به همین دلیل، در میان دیگر موارد، جلب نظر رهبران اروپایی برای اینکه بر سر پاسخی هماهنگ به قلدری آمریکا به توافق برسند، یک شاهکار خواهد بود. اما اگر آنها مصمم به مقابله با آن باشند، راه‌های زیادی برای انجام این کار دارند.