این کتاب نقل واقعه ای غریب و باورنکردنی را دستمایه خود قرار می دهد: واقعه حره. 

شاید بعضی از مخاطبان با این واقعه آشنا باشند ولی اگر بخواهیم به اجمال به این واقعه اشاره کنیم چنین است که اندکی پس از واقعه عاشورا و شهادت امام حسین علیه السلام، عبدالله ابن زبیر که در سودای به چنگ آوردن حکومت می سوخت به تحریک تنی چند از مسلمانان باسابقه که زمان پیامبر را درک کرده بودند پرداخت و آنان پرچم مخالفت با حکومت یزید را علم کردند و مدینه از بیعت با یزید خارج شد و به این ترتیب بهانه ای به دست یزید افتاد تا سپاهی به مدینه گسیل کند و سه روز جان و مال و ناموس اهل مدینه را بر سپاهیان سفاک خود حلال بداند. باری، آن سپاه ددمنش سه روز تمام در مدینه کشتند و هتک حرمت کردند و به یغما بردند و از هیچ جنایتی فروگذاری نکردند. واقعه حره به راستی یکی از تلخ ترین جنایات در تاریخ اسلام و بلکه در تاریخ بشریت است و دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد. اما اینکه اساسا چنین جنایت هولناکی چرا و چگونه طراحی و اجرا شد نکته قابل تاملی است که سید مهدی شجاعی با ریز بینی و دقت نظر محققانه خود در این اثر شریف آن را واکاوی می کنند.

ایشان با ظرافت و چیره دستی تمام ترفندهایی را که حکومت‌های جور با توسل به آنها باعث گریز و ستیز مردم از اسلام میشوند بیان میکنند و طرفه اینکه این ترفندها از زبان شیطان بیان میشوند و این از لطایف اثر است.

برخی از این ترفندها عبارتند از: 

اختناق، استبداد، انسداد و بستن راههای ورود اخبار به مردم. عوام فریبی و خواص فریبی. به خدمت گرفتن مشاورانی که همواره تابع باشند ومطیع و منقاد. و دیگر دروغ. دروغ حکومتی اگر برنامه و نقشه اش درست طراحی شده باشد حکومت میتواند سنگین ترین و عظیم ترین جنایات تاریخ را مرتکب شود بی آنکه رد پایی از خود به جا بگذارد. 

شاید قابل باور نباشد ولی خوبست بدانیم واقعه حره بر اساس دروغ خونخواهی از قتل عثمان شکل گرفت.  

کتاب صوتی اگر غم لشگر انگیزد یک رمان تاریخی و مذهبی با تکیه بر تاریخ شیعه است که انتشارات نیستان هنر آن را با صدای مؤلف کتاب، یعنی سید مهدی شجاعی به مدت ده ساعت و سی و چهار دقیقه منتشر کرده است.

در بخشی از کتاب صوتی اگر غم لشگر انگیزد می‌شنویم : 

"وقتی اسلام بدلی با اسم اموی یا هر عنوان دیگری، قدرت را در دست می گیرد و در جایگاه حکومت و حاکمیت می نشیند نه تنها خدمتی به دین نمی کند که سهمگین ترین ضربه ها را به اسلام اصلی و اصیل می زند.

به جرئت میتوان گفت که حاکمیت اسلام بدلی یا اسلام اموی به مراتب از حاکمیت کفر و شرک برای بشریت مهلک تر و خطرناک تر است.

حکومت اموی به این دلیل که خود را نماینده خدا و پیامبر و اسلام معرفی می کند و هر فسق و فجور و قتل و غارت و خیانت و جنایتی را به اسم اسلام مرتکب میشود خشم و کینه مردم را نسبت به اسلام و خدا و پیامبر و همه مقدسات برمی انگیزد و آنها را به بی دینی مطلق سوق می دهد.

اولین گام برای ایجاد گریز و ستیز نسبت به اسلام، اِعمال زور و جبر است. اعمال زور و جبر در چارچوب دینی که خداوند بشر را در انتخاب اصل آن مخیر کرده و حتی پذیرش از سر اکراه آن را جایز نشمرده است، بزرگترین تحریف در دین و اصلی ترین عامل گریز و ستیز مردم نسبت به دین محسوب میشود. و پس از آن حکومت برای اینکه مردم را مطیع و منقاد خود گرداند همه منویات خود را به خدا و پیامبر نسبت می دهد. از یک سو برای خود و منافع و مصالح خود قداست می تراشد و از سوی دیگر مخالفین خود را متهم به گمراهی و خروج از دین می کند و تعرض به جان و مال و نوامیس شان را مباح و بلکه واجب می شمرد. حکومتی که با شعار دین داری و دین مداری به قدرت رسیده و زعامت مردم را به دست گرفته قاعدتا باید از گریز و ستیز مردم نسبت به دین نگران شود و در رفتاری که باعث این گریز و ستیز می‌شود تجدید نظر کند. اما آنچه حکومت اموی از دین می خواهد نه باور و اعتقاد مردم که اطاعت و انقیاد مردم است. آنچه امثال حکومت اموی از مردم می خواهند پذیرش ولایت خدا و پیامبر نیست، 

پذیرش ولایت خودشان است..."