این فیلم که سریع‌تر از سرعت واقعی پخش می‌شود، نزدیک شدن کپسول فضایی به نقطه اتصالش در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) را نشان می‌دهد که در مداری در فاصله حدود ۲۵۰ مایلی بر فراز زمین می‌چرخد. پتیت یک نسخه کوتاه و یک نسخه طولانی از این فیلم را منتشر کرده و نوشته است: چهار فضانورد این ماموریت یعنی آن مک‌کلین (Anne McClain) و نیکول آیرز (Nichole Ayers) از ناسا، تاکویا اونیشی (Takuya Onishi) از آژانس فضایی ژاپن و فضانورد روس، کریل پسکوف (Kirill Peskov)، سفر خود را بر فراز موشک فالکون ۹ اسپیس‌ایکس در فلوریدا آغاز کردند.

به نقل از دیجیتال‌ترندز، دیدن کپسول در حال نزدیک شدن برای فضانوردان ناسا بوچ ویلمور (Butch Wilmore) و سونی ویلیامز (Suni Williams) خوشایند بود، زیرا که آنها مجبور بودند برای مدتی بیش از حد انتظار در ایستگاه فضایی بمانند و ورود کرو-۱۰ راه را برای بازگشت آنها به زمین هموار می‌کند.

ویلمور و ویلیامز هر دو فضانورد باتجربه در ماه ژوئن سال ۲۰۲۴ با اولین پرواز سرنشین‌دار فضاپیمای استارلاینر ساخت بوئینگ به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسیدند. این دو قرار بود فقط هشت روز در مدار بمانند، اما مشکلات فنی فضاپیما باعث شد که ناسا احتیاط کند و وسیله نقلیه را خالی به خانه بیاورد. این وضعیت باعث شد تا آنها منتظر برنامه‌ریزان ماموریت ایستگاه فضایی باشند تا ساده‌ترین راه را برای بازگرداندن آنها به خانه بیابند.

«ماموریت نجات» که برخی گزارش‌های خبری از آن صحبت می‌کنند، هرگز ضروری نبود؛ زیرا هر دو فضانورد می‌توانستند به راحتی در کنار همکاران خود برای مدت طولانی در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی و کار کنند. اما همچنان وجود برنامه‌ای برای آوردن آنها به خانه لازم بود.

در پایان، ناسا تصمیم گرفت به برنامه چرخشی خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی ادامه دهد، اما ماموریت کرو-۹ را در ماه سپتامبر تنها با دو فضانورد به جای چهار فضانورد معمولی پرتاب کرد. صندلی‌های اضافی کرو-۹ توسط ویلمور و ویلیامز هنگام بازگشت به زمین در روزهای آینده، پس از آسودگی از ورود کرو-۱۰ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اگرچه قرار نبود اینطور باشد، اما ماموریت ویلمور و ویلیامز نمونه نادری از سفر فضانوردان به مدار در یک فضاپیما و بازگشت در فضاپیمای دیگر است.

ویلمور در توضیح این وضعیت در اوایل این ماه گفت: ما آماده اقامت طولانی هستیم، حتی اگر قصد داشته باشیم که کوتاه بمانیم. این کاری است که ما در پروازهای فضایی سرنشین‌دار انجام می‌دهیم. برنامه پروازهای فضایی انسانی همین است؛ برنامه‌ریزی برای حوادث ناشناخته و غیر منتظره.