ورزش 3/ ۳۵ روز بود که فده والورده در خط میانی به‌عنوان بازیکن اصلی به میدان نرفته بود. بازگشتش همه چیزهایی را که به تیم اضافه می‌کند، یادآوری کرد: ۴۵ پاس و پنج توپ‌ربایی. بازی را خسته و کوفته تمام کرد، اما به اردوی تیم ملی اروگوئه خواهد رفت.
آنچلوتی دروغ نمی‌گفت. هرچند حرف‌هایش نکته‌ای ظریف دارد. این‌ها با هم سازگارند. او در ۸ مارس گفته بود: «والورده یکی از بهترین هافبک‌های دنیا خواهد شد، لبته اگر همین حالا هم نباشد؛ درست مثل حالا که شاید بهترین دفاع راست باشد اما آینده‌اش در خط میانی است.»
جمله آخر کلید ماجراست. هرچند این مانع از آن نمی‌شود که در شب‌های بزرگ، نقش مدافع را بازی نکند. اما او یک هافبک است. و هافبک باقی خواهد ماند.
این حرف بدیهی به نظر می‌رسد، اما نیست: والورده ۳۵ روز بود که در اتاق فرمان تیم نبود. آخرین بار در دربی لالیگا (۸ فوریه) بازی کرد و از آن پس، یا دفاع راست بود یا استراحت می‌کرد. سه بازی پیاپی در دفاع انجام داد و سه بازی دیگر به دلیل مصدومیت غایب بود. بعد برگشت و در یورودربی باز هم دفاع راست شد. مقابل رایو ۲۳ دقیقه در خط میانی بازی کرد، اما از روی نیمکت آمده بود. به عبارت دیگر: رئال مادرید نه بازی پیاپی را بدون والورده در خط میانی پشت سر گذاشت. شاهین از زیستگاه طبیعی‌اش دور شده بود. هرچند آنچلوتی اعتراف کرده که والورده از بازی در دفاع راست لذت می‌برد (برخلاف وینگر بودن)، جایگاه اصلی‌اش خط میانی است. و دیر یا زود به آنجا بازمی‌گشت.

دفاع و هافبک استثنایی
بحث منطقی است و هر دو طرف استدلال‌های خودشان را دارند: رئال با والورده در دفاع راست خیلی چیزها به دست می‌آورد، چون او دفاع راستی استثنایی است؛ اما بدون او در خط میانی هم خیلی چیزها را از دست می‌دهد، چون هافبکی استثنایی است. بازی در لاسرامیکا این را یادآوری کرد. قدرت بدنی، فوتبال و حضور همه‌جانبه، به‌ویژه حضور همه‌جانبه. فده همه‌جا هست: به محوطه جریمه حریف می‌رسد، در کناره‌ها کمک می‌کند و کنترل توپ را به تیم اضافه می‌کند. فوتبال ناب. او کسی بود که خروج توپ را هدایت کرد، در حالی که کاماوینگا در برخی لحظات کمی اشتباه داشت (هرچند در پایان عالی بود). این در حالی بود که والورده با شرایط نه‌چندان ایده‌آل آمده بود: به خستگی ناشی از بازی در متروپولیتانو، ضربه‌ای به مچ پایش هم اضافه شده بود. اما او خستگی‌ناپذیر است.
خسته و کوفته
او مجبور شد به نیمکت علامت بدهد که دیگر نمی‌تواند. به آخر خط رسیده بود. وقتی بازی تمام شد و در گرمای رختکن لاسرامیکا، لنگ‌لنگان بیرون آمد و زنگ خطر را به صدا درآورد. اما این هشدار جدی نیست. والورده خسته و کوفته بود، همان‌طور که از داخل باشگاه می‌گفتند. خیلی خیلی خسته. اما حالا چند روزی فرصت استراحت دارد و با اروگوئه خواهد رفت (در این فیفا دی با آرژانتین بازی دارند و به بولیوی سفر می‌کنند). فده هنوز همان فده است و دوباره والورده شده. چه پارادوکسی. اما پس از ۳۵ روز، در پست خودش، خط میانی، فیکس شد. خانه‌اش، زیستگاهش. گذشته و آینده‌اش.