اطلاعات/ «خودتان هر چه صلاح می‌دانید!» عنوان یادداشت روز در روزنامه اطلاعات به قلم فتح الله جوادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

این روزها و شب‌ها که روز را روزه می‌داریم و شب را چون روز به خورد و خوراک و نوش و گاهی نیش! مشغولیم بساط روضه خوانی هم داغ است. این مجالس روضه هم حال و هوای خاص خود را دارد. به ویژه در روزها و شب‌های ماه مبارک. ان شاء‌الله هم شما بتوانید از آن استفاده کنید. التماس دعا... حال چرا یاد مجلس روضه کرده‌ام؟! دلیل دارد. در مجالس روضه خوانی به ویژه وقتی قبل از آن چند مداحی هم شده باشد گاه در برخی موارد برای روضه دوبار به منبر می‌روند. به ویژه اگر قرار باشد بعد از سخنرانی آخر یا مداحی آخر شامی هم درکار باشد. تکلیف آن بنده خدا از قبل معلوم است. آخرین سخنرانی یا آخرین مداحی یا بهتر بگویم آخرین سخنرانی آخرین مداح «کفر درآرند» یعنی چون وقتی حوصله جماعت حسابی سررفته منبر می‌روند آستانه تحمل مستمعین به سرآمده و خدا خدا می‌کنند زودتر بگوید و السلام علیکم و رحمه‌الله برکاته... تا بعد سفره بیندازند یا پذیرایی کنند. در مجالس سخنرانی در دانشگاه‌ها یا سمینارها هم همین طور است. کسی که آخر از همه صحبت می‌کند به قول معروف خونش پای خودش است. حالا هم حکایت نگارنده و آخرین یادداشت آخرین شماره روزنامه است که همه در به در تهیه سور و سات سفره هفت سین و آخرین خریدهای شب عید هستند (البته اگر پول و پله‌ای داشته باشند که ماشاء‌الله دوستان حضرات و مقامات با جیب خلق‌الله به خاطر تورم و گرانی کاری کرده‌اند که اگر حوصله‌ای هم باشد می‌ماند برای چانه زدن با مغازه دار و فروشنده و بقال و سوپری و خیاط و... تازه اگر هیچکدام هم که نباشد می‌خواهند سفره حداقلی بگذارند و منتظر شلیک توپ حلول سال نو باشند و دست بوسی و ماچ و بغلی و افشاندن گردمهری بر چهره عبوسی و لبخندی بر سیمای گرفته از قهری این آخر سالی. نوشتن یادداشت هم مثل شرح همان سخنرانی آخر در سمینار خسته کننده‌ای به عنوان مثال پژوهشی در نحوه حل مشکلات کشوری و زیست بوم شهری و تورم ساختاری و نوع مقابله با تعارض منافع تصمیم‌گیران و ذینفعان در مسیر ایجاد حکمرانی نوین اسلامی و... که کل مقام و مسئول و استاد و عالم و آیت‌الله و حجت‌الاسلام پیرامون آن سخنرانی می‌کنند و تز برنامه و راهکار ارائه می‌دهند و همه هم می‌دانند که آب در هاون کوبیدن است و تنها مجریان و برگزار کنندگان بودجه‌ای گرفته‌اند و حالی کرده‌اند و تعدادی سخنران هم سخنرانی کردند و چند رسانه‌ای هم آن را بازتاب داده و مدعوینی هم آمده‌اند اما حال می‌رسیم به آن آخرین سخنران سمینار قبل از  ناهار که اگر زرنگ نباشد و نفهمد که مهمترین وظیفه‌اش چیست، حسابی لعن و نفرین برای خودش خریده است. حال وظیفه‌اش چیست؟ اینکه برود بالای سن و پشت میکروفن یک سلام و عرض ادبی بکند و بگوید با اجازه شما و با عرض معذرت چون من هرچه بگویم و هر چه مدرک و سند و استدلال بیاورم و گلایه را از زمین به آسمان برسانم دوستان هرچه را خود مصلحت می‌دانند عمل می‌کنند و لذا بنده فقط وقت خود و شما را تلف می‌کنم و چون می‌دانم که همگی منتظر پایان سخنران من هستید تا با پذیرایی رفع خستگی و ملال کنید لذا به دوستان و مقامات که خود به نظر خود بهترین افراد هستند و بهترین تصمیمات را می‌گیرند خسته نباشید می‌گویم و برایشان آرزوی سعادت و سلامت داریم و لذا هرچه خود صلاح می‌دانند جامه عمل بپوشند و از حوصله مدعوین محترم سپاسگزارم و دعوت می‌کنم به  سالن پذیرایی تشریف ببرند. و السلام علیکم و رحمه و برکاته...
یعنی حداکثر ۵ دقیقه کوتاه و موجز و مفید صحبت کند و بعد بیاید پائین. در آن صورت ملاحظه می‌کنید که جماعت همگی ایستاده برایش چند ثانیه کف خواهند زد و بر روح پدر و مادرش درود و رحمت خواهند فرستاد. اما اگر بایستد و نیم ساعت هم شروع کند به صحبت و... آن هم به عنوان آخرین سخنران قبل از ناهار یا پذیرایی آن هم در کشور و در محیط و در شرایطی که اکثر سمینارها و همایش‌ها در آن تنها حسنش همان پذیرائی و هدایای آن است، عرض خود می‌برد و زحمت جماعت می‌دارد. حالا شده است حکایت حقیر و آخرین یادداشت آخرین روز کاری سال آن هم در شب سال نو... تا همینجا هم زیادی حرف زده‌ام... 
پس تا بیش از این حوصله و تاب و تحمل شما خوانندگان عزیز قدیمی‌ترین و پرسابقه‌ترین روزنامه کشور سر نیامده و کار به جایی نرسیده است که شما ما را هم چون برخی مقامات مسئول کشور مورد محبت و ملاطفت! کلامی و زبانی قرار نداده و دق و دلی تورم و گرانی از یکسو و تنگدستی و کم درآمدی خود از دیگر سو را به سر ما روزنامه‌نگاران بینوا خالی نکرده‌اید، این مرقومه نه چندان معمول و خرق عادت شده و آخر سالی را به پایان می‌برم و در این میانه ماه مبارک رمضان و در این آستانه شبهای مبارک قدر و نیز تقارن آن با حلول سال جدید و بهار جان و جهان از آفریدگار جانان می‌خواهم و می‌خواهیم که خداوندا به مقامات و مسئولین و حکمرانان و تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان و ذی‌نفوذان کشورمان، عقل و تدبیر و درایت و دلسوزی و علم و آگاهی و بینش و تقوا و مردمداری و مردم‌دوستی بیشتری عنایت فرما و نیز به مردم صبور و مظلوم و نجیب و فهیم ما صبر و مدارا و شکیب فزونتری عنایت کن و حال و روز این ملک و ملت را در سال جدید به از این کن که هست. سرتان سلامت، شب و روزتان سبز و هر روزتان بهتر از دیروز... راستی هم در شب‌های قدر و هم موقع تحویل سال و خواندن دعای یا مقلب القلوب... ما را از دعای خیرتان فراموش نکنید. یاعلی