تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان نوشت: آخر سال یا آخر کار که می‌شود همه ما دوست داریم ببینیم کاری که کرده‌ایم تا چه حد برایمان سود یا زیان داشته، آیا اصل سرمایه برایمان باقی مانده یا از آن هم خرج کرده‌ایم، چه کرده بودیم که در برخی ایام سود زیاد داشتیم و در بعضی روزها ضرر و زیان، خلاصه می‌نشینیم به حسابرسی و انبارگردانی و جمع و تفریق و شناسایی مشتریان خوش‌حساب و بدحساب و آنها که چک برگشتی روی دست ما گذاشته‌اند، آنها که جنس تقلبی خودشان را به ما قالب کردند، آنها که با ایده‌ها و پیشنهادهایشان کسب‌وکار ما را رونق داده‌اند و مواردی از این دست. 

اگر کاسب خوبی باشیم پس از این ارزیابی و حسابرسی، می‌رویم سروقت برنامه‌ریزی. حالا برای سال بعد و کار بعد یا ادامه کار چگونه با همکارانمان، با نیروهایمان، با مشتریان جورواجورمان، با رقبایمان، با دوستانمان و اهل محل و... رفتار کنیم تا مثل امسال ضرر و زیان نکنیم یا کسبمان رونق بیشتری بگیرد. 

یک راهش هم این است که کاری به کار این حسابرسی و برنامه‌ریزی نداشته باشیم و بدون طرح و برنامه و خدای نکرده بدون انگیزه و کاملاً یلخی، به روزمرگی خودمان ادامه بدهیم و برایمان مهم نباشد که باز هم سرمان به سنگ بخورد و باز هم کالای فیک به مشتری بدهیم و بدحساب‌ها برایمان عزیزتر از خوش‌حساب‌ها باشند، چون دوست و فامیل و همشهری‌اند. معلوم است که ادامه این شیوه، قطعاً به ورشکستگی کامل ما در کار و کسب می‌انجامد و هیچ آدم عاقلی دوست ندارد چنین زیست نابخردانه‌ای در کار و زندگی داشته باشد. 

امسال آخر سال شمسی تقریباً مصادف شده است با روزها و شب‌های قدر، یعنی روزها و شب‌هایی که باز هم باید بنشینیم و به کارهای خوب و بدمان بیندیشیم و در پیشگاه خداوند قادر و مهربان، زبان به عذرخواهی باز کنیم. شب‌هایی که خداوند رزق و روزی مادی و معنوی سال آینده ما را اندازه‌گیری می‌کند و آن را رقم می‌زند. شاید به جرئت و قطعیت بتوان گفت مهم‌ترین هنگامه سال در تعیین سرنوشت مادی و معنوی فردی و اجتماعی ما همین روزها و شب‌های پیش روست که خوشبختانه همه ما با هر سلیقه و با هر میزان برخورداری از تقوا و دانش دینی، تقید کامل داریم که خاضعانه و خاشعانه در این شب‌ها با توسل به حضرات معصومین علیهم‌السلام بخصوص امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام از خداوند بخواهیم سرنوشت خوب و عالی برایمان رقم بزند و ما را از لحاظ مادی و معنوی بسازد و مشکلات و ناملایمات را از زندگی فردی و خانوادگی و کشورمان و از امت اسلامی و جهان برطرف کند. 

آری همه ما می‌دانیم که مشکلات و سختی‌های زیادی داریم. مشکلاتی که گاه گلایه‌اش را به دیگران می‌کنیم و گاه و درست‌تر به خود خدا شکایت می‎‌بریم. از جمله در دعای پرمغز افتتاح که این شب‌ها در ماه مبارک رمضان آن را می‌خوانیم بابت همه دردها و مشکلات و کاستی‌ها به خداوند شکوه و گلایه می‌کنیم و می‌گوییم: «اللهم انّا نشکوا الیک فقد نبینا، و غیبه ولینا و کثره عدونا و قله عددنا و شده الفتن بنا و تظاهر الزمان علینا»؛ خدایا! ما به تو شکایت می‌بریم از نبود پیامبرمان، از غیبت ولی امرمان، از زیادی دشمنانمان، از کمی تعدادمان، از شدت فتنه‌هایی که بر سرمان می‌بارد و از همدستی دنیا علیه ما. در ادامه دعا از خدا می‌خواهیم که فتح و گشایش فوری خودش را برساند و رنج و ناراحتی‌هامان را برطرف کند، و با ظهور امام زمان و رحمت آشکار و فراگیر الهی، لباس تندرستی بر فرد و جامعه بپوشاند. 

آنگاه با زیبایی و شیوایی هرچه تمام‌تر، گوشه‌ای از دوران بعد از ظهور چنین ترسیم شده است: خدایا! مقرر کن امام زمان دعوت‌کننده به کتاب آسمانی تو باشد، به برپایی و ترویج دین قیام کند، خلیفه وامام همه اهل زمین شود، امنیت را پس از دوره‌های طولانی خوف و وحشت برقرار کند تا دیگر هیچ‌کس مشرک نماند، خدایا! به او به‌آسانی و راحتی، نصر و فتح و پیروزی کامل بده و فرمانروای جهانش کن، دین و سنت پیامبرت را آن‌گونه که مورد پسند توست به دست او آشکار کن آن‌گونه که هیچ ذره‌ای از حق از ترس مردم و خلایق، پنهان و مخفی باقی نماند و... 

آری در دوران امام زمان امنیت و فراوانی مادی و معنوی به‌طور کامل فراهم می‌شود و در یک کلام دین واقعی الهی و سنت نبوی حاکمیت پیدا می‌کند و این‌گونه «بهار واقعی و همیشگی» به دست «ربیع‌الانام» فرا می‌رسد. 

شاید به همین دلیل باشد که در روایات بسیار زیادی درباره نوروز از جمله در حدیثی که معلی بن خنیس از امام جعفر صادق علیه‌السلام نقل کرده، آمده است که نوروز اولین روزی است که آفتاب بر زمین تابیدن گرفته، کشتی نوح بر کوه جودی آرام نشسته، ابراهیم نبی بت‌ها را شکسته، پیامبر در این روز که همان غدیر باشد برای امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام بیعت گرفته، در چنین روزی بعد از کشته‌شدن عثمان خلافت بار دیگر به علی علیه‌السلام برگشته و بالاخره روزی است که در آن قائم آل محمد ظاهر خواهد شد. 

این‌گونه است که ما در لحظه تحویل سال خورشیدی جدید، همیشه چشم انتظار خود خود خود بهاریم که ربیع‌‎الانام بیاید و دردهای ما و جامعه اسلامی و همه بشر را درمان کند و حیات و زندگی واقعی و طراوت دائمی‌مان بخشد و در یک کلام احیایمان کند.