خبرآنلاین/ دستیار اجتماعی رئیس جمهور در یادداشتی نوشت: گروهی در کشور که حضورشان در ساخت قدرت مرهون ناامیدی مردم و مرهون یاس و تلخی روحی و روانی افراد جامعه است.

علی ربیعی دستیار اجتماعی رییس‌جمهور در کانال تلگرامی خود نوشت:

 می‌نویسم که در تاریخ بماند؛  قدرت طلبی با یاس‌آفرینی

سنجش ها نشان می دهد امید به تغییر عامل افزایش مشارکت در انتخابات اخیر ریاست جمهوری بوده است. حدود پنجاه درصد مردم اصلا در انتخابات مشارکت نکردند. در این میان، حدود سی درصد از مشارکت کنندگان در انتخابات نیز،  به خاطر شنیدن حرفی جدید و با امید تغییر و بهبود البته با تردید، به پای صندوق‌های رای بازگشتند.

 دو رویکرد در مقابل چنین وضعیتی صف‌آرایی کردند: یک رویکرد با اعتقاد به اصلاحات تدریجی، افزایش اعتماد و سرمایه اجتماعی به عنوان راه بی بدیل -و اتفاقا تنها راه و مسیر در شرایط فعلی- برای ایجاد ثبات و  آینده بهتر برای ایران و رویکرد دیگر بدون توجه به منافع ملی و شرایط کشور همچنان در عطش گرفتن قدرت، آن‌چنان در تکاپو هستند که  نتیجه‌ کار آنها ناامید کردن مردم از صندوق رای‌ را به دنبال دارد. پیامی که به جامعه می‌دهند این است که دولت پزشکیان نخواهد توانست به وعده‌هایش عمل کند؛ ما اجازه موفقیت به برنامه‌های دولت که مردم بر اساس آن به صندوق رای پیوستند محقق شود.

این تلاشها در عمل فقط به تضعیف دولت منجر نمی‌شود و در عمل با امیدزایی از مردم بی‌تابی اجتماعی را افزایش داده و امید به بهبود را زایل و نهایتا رابطه دولت- ملت را ضعیف‌تر می‌کند.  

در یک نگاه تبیینی، به نظرم می‌رسد به مصداق این -چون من نباشم ایران نباد-  گروهی در کشور که حضورشان در ساخت قدرت مرهون ناامیدی مردم و مرهون یاس و تلخی روحی و روانی افراد جامعه است هیچ‌گاه بازگشت امید دوباره و حضور هشتاد درصدی مردم در پای صندوق های رای را نمی‌پسندند. حضور بیش از پنجاه درصد جامعه در پای صندوق های رای، به معنی حذف آنها از تاریخ سیاست ایران زمین است. لذا حیات و فلسفه وجودی آنها وابسته به یاس و ناامیدی مردم از صندوق‌های رای است. 

این جریان حتی نشانه‌ای از دلبستگی به ایران را هم از خود بروز نمی‌دهد. حتی وفاداری برای پایداری و تداوم انقلاب اسلامی هم در این جماعت بدین‌سان کم‌رنگ می‌شود. ماندن در قدرت برایشان از هر اولویت دیگری همچون ایران و انقلاب اسلامی مرجح‌تر است.  

نه تنها روشنفکران و اندیشمندان بلکه هر کسی در ایران امروز با هر اندازه از تفکر و تجربه به خوبی می‌داند که در مقابل فشار حداکثری و در مقابل کشوری که هدف اول قدرتهای سلطه‌گر جهانی است، نیازمند بزرگترین سرمایه دفاعی و قدرت خود یعنی «مردم» است، بدین معنا که در مقابل فشار، تحریم و تهدید حداکثری، بزرگترین راهبرد، اتحاد حداکثری و بودن مردم در کنار نظام  سیاسی است.

من اطمینان ندارم آیا این‌ها درکی از این موضوع دارند یا خیر  ولی اطمینان دارم برایشان بودن خودشان و نبودن کسی به جز  خودشان مهم‌ترین موضوع است.

پیش از این نوشته بودم: «پس از این چهار سال، نوبت کسی نیست»  منظورم این است که پس از این چهار سال اگر نتوانیم مسائل تلنبار شده کشور را با اتحاد و با پشتوانه مردمی حل کنیم، جامعه‌ای ضعیف و ضعیف‌تر خواهیم داشت، پراکندگی بیشتری تجربه خواهد شد و ناامیدی بیشتری در اکثریت جامعه احساس می‌شود.

این یادداشت را می‌نویسم که در تاریخ به یادگار بماند که چه افرادی، چگونه در این برهه‌ حساس از تاریخ اندیشیدند و اندیشه آنها چه تاثیری بر زندگی مردم این سرزمین و نسل‌های آینده داشت!

۲۹۲۱۱