او که در شهر اصفهان در محاصره کبوترهای خانگی بزرگ شد، حتی یک کبوتر محبوب داشت.

حالا و با گذر سال‌ها، آتوسا همچنان علاقه و توجه خاصی به کبوترها دارد و این علاقه در رشته شغلی و مطالعاتی‌اش نیز بازتاب خاصی داشته و او را به موفقیت رسانده است. خانم سامانی زمانی که برای تحصیل به دانشگاه یوتای آمریکا رفت، به آزمایشگاه مایکل شاپیرو پیوست تا در مورد اینکه اینکه چرا برخی از کبوترها می‌توانند سالتوی عقب (پشتک به عقب بزنند) تحقیق کند.

سامانی در گزارشی به این نکته اشاره کرده که حداقل پنج ژن در این رفتارها نقش دارند. همکاران او هم تائید کرده‌اند که این پشتک زدن، یک ویژگی مغلوب است که با جفت‌گیری کبوترهای هومر با کبوترهای Parlor ایجاد می‌شود.

زمانی که پرندگان هیبرید با هم جفت‌گیری می‌کنند، حدود ۴ تا از ۱۰ فرزندشان، درصورت اجبار به پرواز، پشتک می‌زنند.

سامانی در این باره گفته:« من حدود پنج سال دراین باره فکر کرده‌ام. قطعات پازل را از اطراف جمع‌آوری کردم. حالا چطور می‌توانم این قطعات را با هم مرتبط کنم که معنادار شوند؟ آیا آنها بالاخره با هم جور در خواهند آمد؟ این چیزی است که بیش از همه دلتنگش هستم؛ عاشق حل کردن معما هستم.»