هم میهن/متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

«تا آخر میمونی دیگه؟» جمله معروف مسعود پزشکیان است که اگرچه تاثیر چندانی در انتخاب او به‌عنوان رئیس‌جمهور نداشت، اما در ناکامی جریان مقابل موفق بود. تقریباً هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد پزشکیان بتواند تاییدصلاحیت شورای نگهبان را جلب کند، اما او نه‌تنها موفق به دریافت صلاحیت شد، که با وجود مشارکت کمتر از ۵۰ درصدی در انتخابات نیز که همیشه پیروزی را از آنِ اصولگراها کرده است، در نهایت رئیس‌جمهور ایران شد.

«گفتمان وفاق ملی» خیلی زود به رویکرد اصلی دولت پزشکیان تبدیل شد؛ گفتمانی که خیلی آن را مبهم و دارای ایرادات جدی می‌دانستند و برخی معتقد بودند این می‎تواند به یک باج‌دهی سیاسی تبدیل شود و رئیس‌جمهور به خیال خود گمان می‌کند اگر افرادی از گرایش‌های سیاسی مختلف را در کابینه‌اش به کار گیرد، دعواها کمتر و اوضاع بهتر خواهد شد.

تنها یک روز پس از مراسم تحلیف او در مجلس، اسماعیل هنیه، رهبر سیاسی حماس که برای شرکت در همین مراسم به تهران آمده بود ترور شد، پس از آن ترور سیدحسن نصرالله و دیگر رهبران حماس کار او در عرصه سیاست خارجی را بسیار سخت کرد. با روی کارآمدن ترامپ ابتدا اعلام کرد که با آمریکا مذاکره خواهد کرد اما در روز استیضاح همتی گفت:«بنده معتقد به گفت‌وگو با آمریکا بودم ولی وقتی مقام رهبری گفتند گفت‌وگو نشود، گفت‌وگو نمی‌کنیم، تمام شد رفت.» او چند رویکرد اساسی را در دوران کاندیداتوری اعلام و دنبال کرد، برنامه‌اش همان برنامه هفتم توسعه، مخالفت با اجرای قانون عفاف و حجاب، رفع فیلترینگ و تنش‌زدایی با غرب بود.

هرچند که تاکنون تنها توانسته دو پلتفرم و  تعلیق اجرای قانون عفاف و حجاب را به نتیجه برساند و در دیگر وعده‌هایش تاکنون تغییر چندانی حاصل نشده است. پزشکیان برخلاف انتظار توانست رای اعتماد تمام کابینه‌اش را نیز از مجلس بگیرد، اما بهارِ کابینه‌اش خیلی زود خزان شد و عبدالناصر همتی، وزیر اقتصاد او خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد با استیضاح نمایندگان مجلس برکنار شد. فشار تندروها به پزشکیان منجر به حذف محمدجوادظریف هم از دولت وی شد و راهِ سخت پزشکیان تا اولین پایان سالی که مسئولیت ریاست‌جمهوری را برعهده گرفت ناهموار ماند.