بنابر روایت دانشجو، تأکید بر زیارت آن حضرت در «شب قدر» نیز، به همین دلیل است که ربطی با حقیقت این شب برقرار شود، تا در نتیجه اسباب دریافت فیوضات خاصۀ «شب قدر»، فراهم گردد. 

سند این مطلب را که سیّدالشّهدا علیه‌السلام علمدار توحید در محبت است، می‌توان در دعای عظیم‌الشأن «عرفه» مشاهده کرد. فهم دقیق و درک صحیح از این دعای نورانی، از عهدۀ کمل اولیای‌ خدا خارج است و شاید انبیای عظام علیهم‌السلام با همفکری بتوانند ذره‌ای از لئالی مخفی در بطون این دعا را دریابند. در فرازی از این دعای شریف، سیّدالشّهدا علیه‌السلام ‌اینگونه با خداوند عشق‌بازی می‌کند:‌ مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَمَا الَّذِی فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ. چه یافت، آن‌کس که‌ که تو را گم کرد و چه گم کرد، آن‌کس که‌ تو را یافت؟

این منطق عشق است که در کنار محبوب، چیز دیگری را قرار نمی‌دهد؛ فلذا عاشقانه عبادت می‌کند، نه به طمع بهشت یا ترس از دوزخ.