خبرگزاری دانشجو/حمید رسایی اظهار داشت:
🔸اصلاح‌طلبی و اصول‌گرایی گزاره‌های عقلی نیستند. مثل عدالت و ظلم نیستند که در همه فرهنگ‌ها و زمان‌ها حسن و قبح‌شان بدیهی باشد. این‌که چه چیزی را اصلاح کنیم یا روی چه اصولی بایستیم، هویت این واژه‌ها را مشخص می‌کند.
🔸واژه اصلاح‌طلبی بعد از دوم خرداد ۷۶ وارد ادبیات سیاسی ایران شد. آن زمان اصلاح‌طلبی یعنی اصلاح اصول قانون اساسی یا مبانی دینی. مقابلش شد اصول‌گرایی؛ اما بعدها بسیاری از اصول‌گرایان هم در عمل دچار تناقض شدند. برای همین من اصطلاح “اصول‌سواری” را برایشان به کار می‌برم.
🔸در انتخابات ۸۴، احمدی‌نژاد جریان سوم را شکل داد. نه اصلاح‌طلب بود، نه از اصول‌گرایان کلاسیک. شعارهایش مردمی بود و برخلاف سازوکار قدرت رایج. همان دولت نهم، به نظر من، دولت موفقی بود؛ چون از دل مردم برخاسته بود و شعارهای انقلاب را روی دست گرفت.
🔸من در این دوگانه‌ها تعریف نمی‌شوم. اگر بخواهم هویتم را بیان کنم، می‌گویم پیرو انقلابم، متعهد به اسلام و ولایت، منتقد اصول‌سواری و اصلاح‌طلبی سکولار، و در میدان دفاع از حقوق مردم، بی‌تعارف.