عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه فرامنطقه‌ای رای الیوم و تحلیلگر برجسته جهان عرب سرمقاله امروز این روزنامه را به تحولات مربوط به سوریه در سطح اشغالگری‌ها و تجاوزات رژیم صهیونیستی به این کشور اختصاص داده و نوشت: سرانجام بعد از چهار ماه سکوت مستمر رهبری جدید سوریه در قبال تجاوزات و اشغالگری‌های رژیم صهیونیستی در خاک این کشور به دنبال سقوط دولت بشار اسد، وزارت خارجه حکومت احمد الشرع (ابومحمد الجولانی) به این تجاوزات صهیونیست‌ها واکنش نشان داده و بمباران و پیشروی نیروهای اشغالگر در استان درعا را محکوم کرده و خواستار انجام تحقیقات بین‌المللی درباره تجاوزات تل‌آویو به حاکمیت سوریه و جنایات آن علیه غیرنظامیان سوری شد.

عبدالباری عطوان افزود: به نظر می‌رسد که این موضع الجولانی بعد از تشدید تجاوزات اسرائیل که از نابودی فرودگاه‌های نظامی و انبارهای تجهیزات و سلاح‌های این کشور و اشغال اراضی سوریه مانند قنیطره، جبل الشایب و منطقه حائل در جنوب جنوب سوریه فراتر رفته و به حمله به مناطق مسکونی در روستای کویا در حومه غربی درعا رسید که منجر به شهادت شش شهروند سوری و زخمی شدن ده‌ها تن دیگر گشت، اتخاذ شده است.

چرا جامعه بین‌المللی به درخواست دیرهنگام جولانی برای توقف تجاوزات اسرائیل پاسخ نخواهد داد؟

این تحلیلگر فلسطینی تاکید کرد: اما ما به چند دلیل فکر نمی‌کنیم که جامعه بین المللی به درخواست ابومحمد الجولانی برای توقف تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه سوریه پاسخ دهد:

- اول اینکه طرفی که حاکمیت سوریه را نقض و اراضی آن را اشغال کرده و شهروندان این کشور را قتل عام می‌کندف اسرائیل است و نه نظام سابق سوریه. به همین دلیل است که جامعه بین‌المللی تحت سیطره آمریکا حتی از این تجاوزات اسرائیل به سوریه استقبال هم می‌کند و مطلقاً به آن پاسخی نخواهد داد.

- ماموریت اصلی روند تغییر در سوریه که جامعه بین المللی تحت کنترل آمریکا به دنبال آن بود، با سقوط نظام سابق سوریه محقق شد و بنابراین سوریهِ جدید خطری برای رژیم اشغالگر صهیونیستی محسوب نمی‌شود. ادامه تحریم‌ها و محاصره اقتصادی علیه سوریه، وخامت اوضاع معیشتی مردم این کشور، وقوع جنایت‌ها و کشتارها و درگیری‌های فرقه‌ای و عدم خروج رسمی رهبری جدید سوریه از لیست تروریسم، موید آن است که جامعه بین‌المللی اساساً قصدی برای کمک به مردم سوریه ندارد.

- جامعه بین المللی که آمریکا سرکرده آن است، کاملاً با پروژه تجزیه کشور سوریه به دولت‌های کوچک فرقه‌ای و قومی که رژیم اشغالگر صهیونیستی به دنبال آن بوده و در حال اجرای این پروژه است، همسویی دارد و از آن حمایت می‌کند.

امکان رویارویی ترکیه و اسرائیل در سوریه وجود ندارد

در ادامه این مقاله آمده است: ما اغلب افشاگری‌های عامدانه‌ای را که این روزها رسانه‌های عبری ترویج می‌کنند، با این مضمون که اسرائیلی‌ها نگران هیمنه ترکیه در سوریه جدید هستند، باور نمی‌کنیم؛ زیرا ترکیه از زمان جنگ جهانی دوم هرگز تهدیدی برای اسرائیل نبوده است‌، نظام جدید سوریه هم از همان روز اول اعلام کرد که نمی‌خواهد تهدیدی برای اسرائیل باشد و به دنبال رویارویی با آن نیست. از طرف دیگر، ترکیه با رژیم اشغالگر صهیونیستی همچنان روابط دیپلماتیک و اقتصادی دارد.

عطوان ادامه داد: تمرکز کنونی رژیم صهیونیستی بر مذاکرات جاری میان دولت فعلی دمشق و ترکیه در زمینه اجازه دادن به آنکارا جهت ایجاد پایگاه نظامی در استان تدمر در شرق شهر حمص، به این دلیل است که اسرائیل می‌خواهد بهانه‌ای برای توجیه اشغالگری‌ها و تجاوزات خود به حاکمیت سوریه ارائه دهد. روابط عمیق میان رهبران کنونی سوریه با دولت ترکیه مسئله شناخته شده‌ای بوده و رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در سرنگونی نظام سابق سوریه به ریاست بشار اسد نقش داشت و از الجولانی و شرکای او برای رسیدن به قدرت حمایت کرد.

نویسنده این یادداشت تصریح کرد: این روابط عمیق دولت ترکیه با رهبری جدید سوریه موجب شده تا سوریه در مرحله کنونی پایگاه نظامی، سیاسی و اقتصادی ترکیه باشد؛ مسئله‌ای که از قبل هم مشخص بود و آمریکا نیز از آن استقبال می‌کند.

سردبیر روزنامه رای الیوم خاطرنشان کرد: سناریوی اصلی که در حال حاضر به سرکردگی آمریکا برای تغییر شکل خاورمیانه مطابق با خواسته‌ها و شروط اسرائیل ترسیم شده، تجسمی از توصیه و دیدگاه دیوید بن گوریون، بنیانگذار رژیم جعلی صهیونیستی است که می‌گفت «بزرگی اسرائیل نه در بمب‌های هسته‌ای و نه در زرادخانه نظامی آن، بلکه در نابودی ارتش‌های عربی در سه کشور عراق، سوریه و مصر است».

در پایان این مقاله آمده است که اولین تصمیم «پل برمر» نماینده تام الاختیار دولت وقت آمریکا به ریاست جورج بوش و در واقع حاکم آمریکاییِ عراق بعد از حمله به این کشور در سال 2003 ، انحلال ارتش عراق بود. نظام جدید سوریه هم همین کار را با ارتش این کشور کرد و موجب شد که این ارتش از بین برود و اکنون در میان سه کشوری که به آن اشاره کردیم، تنها ارتش مصر مانده که تحرکات برای از بین بردن آن در اتاق‌های تاریک آمریکایی- صهیونیستی و با مشارکت برخی کشورهای عربی- به اجبار یا داوطلبانه- در حال انجام است و مسئله غزه ممکن است دامی برای همین موضوع باشد و باید منتظر تحولات آینده بمانیم.