شروع پخش فصل هفتم سریال «پایتخت» از کانال اول سیما خوراک تازه‌ای برای فضای گرسنه مجازی فراهم کرده است؛ از تغییر بازیگران نقش‌های سارا و نیکا و بهروز، کیفیت متن و اجرا، کاهش وزن و بوتاکس ریما رامین‌فر، تبلیغ برنج طبیعت در آغاز هر بخش، کیفیت اجرای لهجه بازیگران، بودجه و هزینه ساخت سریال و دستمزد بازیگران به‌خصوص محسن تنابنده، تا انتقاد به تنابنده که دو سال پیش گفته بود دیگر با تلویزیون همکاری نمی‌کند و حالا متهم به این است که به خاطر پول زیر قولش زده. به اضافه اظهارنظرهایی درباره سمت درست تاریخ. البته هنوز نقش بهرام افشاری و هدایت هاشمی شروع نشده و احتمالاً حضور آن‌ها هم بحث‌هایی را پیش خواهد آورد.

همه این بازتاب‌ها حاکی از اهمیت فرامتن در بررسی آثار (هنری یا صنعت سرگرمی) و تاثیرشان بر احساسات و افکار عمومی است. نارضایتی عمومی باعث می‌شود یک فیلم و سریال که می‌توانسته در شرایطی عادی راضی‌کننده باشد، در شرایطی بحرانی و عصبی حتی تاثیری معکوس داشته باشد. در دو فصل اخیر «پایتخت» غیبت خشایار الوند در پی مرگ غم‌انگیز ناگهانی او از دلایل افت سریال ارزیابی شد، در حالی که یادمان نمی‌رود همان فصل‌هایی که زنده‌یاد الوند جزو نویسنده‌هایش بود چه‌قدر با انتقاد روبه‌رو می‌شد. تبلیغ مستقیم اسپانسر سریال هم تازگی ندارد و یکی‌دو فصل پیش هم دقیقاً همین اتفاق در «پایتخت» افتاده بود؛ ضمن این‌که تبلیغ مستقیم در سریال‌ها و محتواهای صنعت سرگرمی تبدیل به یک رویه‌ی جهانی شده که افکار عمومی هم آن را پذیرفته است.

نکته‌های گفتنی درباره «پایتخت» بسیار است، از جمله پررنگ شدن نقش تنابنده که این بار عنوان «کارگردان هنری» هم به نقش‌هایش اضافه شده، اما جدا از بحث‌های فنی و تئوریک، مساله اصلی حال مردم تماشاگر است که اگر خوب نباشد، هیچ چیز خوشایندشان نیست، حتی سریالی مثل «پایتخت۷» که آشکارا کارشده‌تر از استانداردهای این سال‌های تلویزیون ورشکسته این سرزمین است.