نامواژه‌های موسیقی در زبان فارسی، بازتابی از تاریخ فرهنگی، تبادلات زبانی، و تحولات موسیقایی ایران‌زمین‌اند. موسیقی ایرانی، که ریشه در سنت‌های کهن دارد، همواره در تعامل با فرهنگ‌های همجوار بوده و این تأثیرپذیری در نامگذاری سازها، نغمه‌ها و اصطلاحات موسیقایی آشکار است. در این جُستار ریشه‌های کهن نام‌های سازهای موسیقایی بررسی شده‌اند.

پروفسور «عبدالرحمان عمادی» شاعر، پژوهشگر و حقوقدان، بهمن ۱۳۰۴ خورشیدی در روستای «‌ای نی» اشکور در خانواده‌ای از طایفه سادات دیلمانی، از نوادگان مشاهیر دیلمی به دنیا آمد و شب چهارشنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۸ در سن ۹۴ سالگی در شهر رودسر گیلان، دارفانی را وداع گفت.

عمادی پس از تحصیل در مکتب‌خانه روستا، روانه رودسر، رشت و قزوین شد و تحصیلات متوسطه را در این شهرها گذراند. وی در زمان حکومت مصدق (۱۳۳۱) موفق به دریافت لیسانس قضایی از دانشگاه تهران شد.

عبدالرحمان عمادی همزمان با وکالت؛ به پژوهش در مباحث ایرانشناسی روی آورد که بخشی از مقالاتش طی نیم قرن گذشته در مجلات معتبر منتشر شده‌اند.

کتاب‌های دیلمون پارسی و دیلمون پالوی؛ دماوند یا گب‌آوند؛ چندصد نام دریای خزر؛ فره گان و بی، بیه (گزیده مقاله‌های پژوهشی)؛ آسمانکت (چند رسم مردمی)؛ لامداد (چند جّستار از ایران)؛ دوازده گل بهاری (نگاهی به ادبیات دیلمی و طبری)؛ حمزه آذرک و هرون الرشید (در آیینه دو نامه)؛ خوزستان در نامواژه‌های آن؛ کتاب (از زبان واژه‌ها و نامواژه‌ها)؛مازاری یا واژگان حکیم دیلمی از جمله کتاب‌های این نویسنده‌اند که پیش از این منتشر شده است.

این‌کتاب با ۲۳۲ صفحه و ۲۵۰ هزار تومان عرضه شده است.