«گلشاخاتون» دعوت می‌کردند.

اول بامداد، همه نوعروس‌ها به همراه مادرشوهر خود در میدان روستا جمع می‌شدند، سپس عروسان با چادر سفید بر سر، در میان شور و نشاط زنان و دختران فامیل، به طرف محل جشن حرکت می‌کردند. اطراف محل برپایی جشن تا شعاع ۵۰۰ متری، از سوی نگهبانان مراقبت می‌شد و هیچ مرد و پسر پنج سال به بالا اجازه نزدیک شدن به آن محل را نداشت؛ زیرا این جشن مخصوص بانوان و دختران بود تا آنها با آرامش خیال در کنار هم دور سفره بنشیند.

در این جشن مادرشوهرها سرتاسر سفره در یک طرف و هر یک از عروس‌ها در طرف دیگر در مقابل مادرشوهر خود می‌نشستند، به‌ این ترتیب هر مادرشوهری می‌توانست از عروس خود به خوبی پذیرایی کند. با نزدیک شدن به وقت نماز، همگی با آب چشمه «گلشاخاتون» وضو می‌گرفند، یکی از دختران اذان می‌گفت و زنان در صفوف منظم کنار یکدیگر نماز می‌خواندند.

در پایان جشن، مادرشوهرها با کمک خانم‌های میزبان، اسباب و اثاثیه‌ها را جمع می‌کردند و هر خانواده وسایل خود را در گوشه‌ای در کنار می‌گذاشت. تکاپوی جمع کردن وسایل به معنی آن بود که جشن به پایان رسیده است و باید به خانه‌های خود بازگردند. در آخرین لحظات همگی در کنار چشمه «گلشاخاتون» جمع می‌شدند و هر یک جرعه‌ای از آب گوارای چشمه را می‌نوشیدند و همراه با هلهله و شادی با آن آب زلال و خوشگوار و طبیعت زیبا خداحافظی می‌کردند.

نزدیک غروب، همسران و خانواده‌های این زنان پس از استقبال از همسر و بستگان خود در میدان «رحق» با همراهان خود به خانه پدر عروس می‌رفتند و
شام را مهمان او بودند. روز بعد از جشن، کدخدا برای قدردانی از نگهبانان جشن آنان را به همراه سایر جوانان و مردان، برای استراحت و تفریح به محل
درختان کهن در باغ‌های اطراف «رحق» دعوت می‌کرد. در واقع، این روز به تفریح و بازی‌های مردان اختصاص داشت. با فرا رسیدن وقت نماز نیـز مردان
نماز را به جماعت برگزار می‌کردند و سپس دور هم غذا می‌خوردند. در این مهمانی، نگهبانانِ روز جشن، ناهـار را مهمان سفره کدخدا بودند. پس از صرف ناهار و دیگر خوراکی‌های موجود و اندکی استراحت راهی روستا می‌شدند.

منبع: مقاله «آیین‌های شادی‌بخش بهاری در فرهنگ مردم» به نگارش الهه شایسته‌رخ