اطلاعات/ «طرح اسرائیل برای غزه چیست؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه اطلاعات به قلم جمیله کدیور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:|

همانگونه که انتظار می رفت، توافق سه مرحله ای آتش بس غزه، بعد از پایان مرحله اول که منجر به آزادی ۳۳اسیر زنده و مرده اسرائیلی در مقابل آزادی نزدیک به ۲۰۰۰اسیر فلسطینی و ورود روزانه تعدادی کامیون کمک های بشردوستانه و سوخت به غزه شد، از سوی رژیم صهیونیستی نقض شد. از زمان پایان مرحله اول توافق
 آتش بس غزه در ۱مارس ۲۰۲۵ (۱۱اسفند ۱۴۰۳)، دور جدیدی از محاصره، محرومیت از آب، غذا، دارو و سوخت از یک سو و کشتار، ترور، ویرانی و اشغالگری از سوی دیگر در غزه آغاز شده است. هر چند در طول مدت ۴۲روزه مرحله اول آتش بس هم از همان روز نخست تا روز پایانی این مرحله شاهد ۹۲۶مرتبه مورد نقض آتش بس بودیم که منجر به شهادت ۱۰۰فلسطینی و جراحت ۴۹۰نفر دیگر شد.
 رژیم صهیونیستی به جای آغاز مذاکرات برای ورود به مرحله دوم توافق آتش‌بس از روز شانزدهم مرحله اول همانطور که در توافق تاکید و پیش بینی شده بود، سیاست تعلل، طفره، ارائه شروط و پیشنهادهای جدید، نقض مکرر مفاد آتش بس و تشدید محاصره نوار غزه را در پیش گرفت. سیاستی که طی بیش از ۱۵ماه اول جنگ بی‌نتیجه بودن آن در بازگرداندن اسرای اسرائیلی به اثبات رسیده بود. اسرائیل با نقض توافق آتش بس غزه و عدم اجرای کامل تعهدات مرحله اول چون عدم خروج از محور صلاح‌الدین (فیلادلفی)، بستن تمامی گذرگاه‌های نوار غزه، عدم ارسال برخی اقلام مطابق توافق، توقف ارسال کالاها و کمک‌های بشردوستانه و عدم گفتگو برای ورود به اجرای مرحله دوم توافق آتش‌بس، در ۱۸مارس (۲۸اسفند ۱۴۰۳) بمباران غزه را از سر گرفت و سپس حمله زمینی جدیدی را از ۱۹مارس (۲۹اسفند) در این منطقه آغاز کرد و شروع به اشغال برخی مناطق از جمله محور نتزاریم کرد. به این ترتیب آتش‌بسی که حدود دو ماه ادامه داشت، پایان گرفت. از زمان از سرگیری حملات گسترده اسرائیل در ۱۸مارس،   ۱۱۶۳نفر کشته شدند که بیش از نیمی از کشته شدگان زن و کودک بودند. شمار زیادی از قربانیان همچنان زیر آوار هستند یا اجساد آنها در جاده ها به حال خود رها شدند و آمبولانس و خودروهای کارکنان دفاع مدنی نتوانستند خود را به آنها برسانند. محاصره، دستگیری و سپس اعدام صحرایی دسته‌جمعی کارکنان حوزه فعالیت‌های بشردوستانه شامل هشت امدادگر هلال‌احمر فلسطین، پنج نفر از کادر سازمان امداد و نجات و یک کارمند آژانس امدادرسانی به آوارگان فلسطینی (اونروا) با دستان بسته و دفن آنها در یک گور دسته جمعی عمیق از جمله جنایت های بی سابقه دیگری است که از زمان ازسرگیری جنگ توسط صهیونیست ها رخ داده است.
با شروع دور جدید حملات اسرائیل، غزه با یکی از دشوارترین و پیچیده ترین مراحل تاریخ خود مواجه است. این وضع با تشدید حملات نظامی، افزایش تهدیدهای مقامات نظامی و لفاظی‌های سیاسی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی که از اشغال، الحاق، کنترل امنیتی مطلق اسرائیل، اجرای طرح‌هایی با هدف آوارگی اهالی، تقسیم غزه و خلع سلاح و خروج رهبران مقاومت از غزه صحبت کرده، پیچیده‌تر شده است. جهان شاهد یک نسل کشی سیستماتیک و یک استراتژی عمدی برای محو مردم غزه است، بدون آنکه اقدامی برای مقابله با آن انجام دهد.
  از سرگیری جنگ در پی عدم تعهد نتانیاهو به توافق سه مرحله ای آتش بس امضا شده از سوی طرفین و درخواست نتانیاهو و البته آمریکا در حمایت از او برای تمدید مرحله اول آتش بس در ازای آزادی تعدادی از اسیران اسرائیلی به جای مذاکره و ورود به مرحله دوم که شامل مذاکرات برای برقراری آتش‌بس پایدار، خروج کامل نیروهای اشغالگر، بازسازی غزه و سپس تبادل اسرا طبق توافقی مشخص بود، با مخالفت حماس برای تمدید مرحله اول و اصرار بر تعهد به توافق آتش بس و ورود به مرحله دوم رخ داد. آتش بسی که بعد از ماه ها مذاکره حماس با اسرائیل از طریق میانجی‌ها، بالاخره با تهدیدهای ترامپ امضا و با اقدامات جدید نتانیاهو و حمایت و کمک های آمریکا نقض و متوقف شد. این در حالی است که خلیل الحیه رهبر حماس در غزه اعلام کرده است «ما چیزی جدید نمی‌خواهیم، بلکه فقط خواهان احترام به توافقی هستیم که امضا شده، مورد ضمانت طرف‌های میانجی قرار گرفته و جامعه جهانی آن را تأیید کرده است.»    
 انگیزه و دلیل اصلی دور جدید جنگ و جنایت اسرائیل را می توان در اولین سخنرانی ایال زمیر، رئیس جدید ستاد کل ارتش رژیم صهیونیستی مبنی بر اینکه این یک «جنگ وجودی» است که تا بازگرداندن تمامی زندانیان اسرائیلی و دستیابی به پیروزی و شکست حماس ادامه خواهد یافت، جست. او اذعان کرد که «ارتش اسرائیل در هفتم اکتبر شکست خورد و مرزهای آن مورد نفوذ قرار گرفت.» به همین دلیل اسرائیل تا برای خود پیروزی مورد نظر را  با دستیابی به دو هدف یادشده محقق نسازد، از هیچ جنایتی کوتاهی نمی کند.
 ارتش رژیم صهیونیستی روز چهارشنبه ۲آوریل (۱۳فروردین) همزمان با ادامه محاصره و جلوگیری از ورود کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه، از گسترش تجاوزات نظامی خود به غزه با هدف «تسخیر مناطق وسیعی که به مناطق امنیتی ضمیمه خواهد شد» خبر داد. نتانیاهو در همین روز اعلام کرد اسرائیل کنترل کامل محور موراگ از کریدورهای حیاتی و استراتژیک در جنوب نوار غزه را به دست گرفته و عملاً تمام استان رفح را مجدداً اشغال و به طور کامل آن را از استان خان‌یونس جدا کرده است. یسرائیل کاتز، وزیر دفاع رژیم صهیونیستی هم در همان روز۲آوریل از توسعه دامنه عملیات نظامی این رژیم در نوار غزه خبر داد و گفت که تل‌آویو قرار است مساحت گسترده‌ای از نوار غزه را به تصرف در آورد  و به مناطق امنیتی خود الحاق کند. بر این اساس تخلیه گسترده ساکنان فلسطینی از مناطق جنگی انجام خواهد شد. او تنها راه پایان جنگ را ازبین‌بردن حماس و بازگرداندن اسیران دانست و از ساکنان غزه خواست با حماس بجنگند و گروگان‌های اسرائیلی را بازگردانند. در این صورت، گزینه‌های دیگری پیش روی آنها باز خواهد شد  «از جمله رفتن به کشورهای دیگر برای کسانی که مایل به انجام این کار هستند. جایگزین، نابودی و ویرانی کامل است.» او هشدار داد که هرکس در خارج از مرزهای آن دستگیر شود، کشته خواهد شد و ساختمان‌های سراسر نوار احتمالا با خاک یکسان خواهند شد.
پیش از این سخنان تهدیدآمیز وزیر دفاع، ارتش با پخش اعلامیه از اهالی شهر رفح و بخش‌هایی از شهر خان‌یونس در جنوب نوار غزه خواست این مناطق را به سمت منطقه المواسی در غرب شهر خان‌یونس و از اهالی بیت حانون، بیت لاهیا، شیخ زاید، المنشیه و تل‌الزعتر در شمال نوار غزه خواست که این محله‌ها را به سمت شهر غزه ترک کنند. 
با توجه به اظهارات فوق و اقدامات رژیم، شواهد حاکی از آن است که اسرائیل درصدد است برای آواره کردن اجباری کل جمعیت غزه با ترکیبی از محاصره، دستور تخلیه، بمباران شدید، اشغال و الحاق اقدام کند و آنها را برای طولانی مدت در مناطقی بسته و محصور تحت عنوان «منطقه بشردوستانه» قرار دهد و چون
 نمی تواند آنها را به صورت دسته جمعی و فوری اخراج و آواره کند، در صدد است با قطع کمک های بشردوستانه و تحمیل گرسنگی و فشار حداکثری آنها را وادار به پذیرش خواست خود کند.  کسانی هم که اصرار دارند خارج از مناطق بشردوستانه جدید باقی بمانند، جرم انگاری شوند. طرح ایجاد این مناطق در غزه نشاندهنده این است که رهبران اسرائیل متوجه شده اند که در شرایط فعلی، خروج داوطلبانه ساکنان نوار غزه حتی در صورت بمباران مداوم و محاصره و تحمیل گرسنگی ممکن نیست و تعداد کمی از اهالی غزه حاضر به ترک سرزمین خود می شوند و هیچ کشوری هم حاضر به قبول این حجم گسترده آوارگان فلسطینی در خاک خود نیست و از آنجا که بیرون راندن همه ساکنان غزه از خانه هایشان به خارج از نوار غزه، نمی تواند یکباره انجام شود، به نظر می رسد تلاش بر این است که ابتدا جمعیت را در یک یا چند منطقه بسته تحت عنوان مناطق بشردوستانه جمع کرده، سپس با تحمیل قحطی، بمباران های هر از چندگاه این مناطق و تزریق ناامیدی و فشارهای حداکثری زمینه سازی برای خروج ساکنان کند. مقامات اسرائیلی فکر می‌کنند که در آن مرحله، خود فلسطینی‌ها شروع به درخواست برای خروج داوطلبانه و مهاجرت از غزه می کنند و کشورهای عربی را مجبور به پذیرش خود خواهند کرد و هنگامی که آینده بهتری را در جای دیگری بیابند، اقدامات و جنایات گذشته اسرائیل فراموش خواهد شد. تا ۷اکتبر ۲۰۲۳، چشم‌انداز نهادهای امنیتی و نظامی رژیم صهیونیستی مهار فلسطینی‌ها در غزه بود، جایی که می‌توانست آنها را تحت نظر و کنترل قرار دهد. تا آن زمان، خروج از غزه یک فرآیند بسیار دشوار و پرهزینه بود که فقط تعداد اندکی از فلسطینی‌ها می‌توانستند برای خروج از غزه اقدام کنند. عملیات طوفان الاقصی و شکست اطلاعاتی، امنیتی و نظامی اسرائیل در ۷اکتبر و ناتوانی در نابودی حماس بعد از ۱۵ماه جنگ زمینی و بمباران هوایی که نشانه های بارز آن در مانور قدرت حماس طی تبادل اسرا در مرحله اول آتش بس دیده شد، باعث شد که دید اسرائیل در رابطه با غزه از کنترل و مهار از خارج غزه به کنترل کامل، اخراج، الحاق و اشغال تغییر کند. برای این منظور، تاکتیک ارتش اسرائیل در غزه غیر از برنامه های فوق، محاصره حماس از همه طرف، اقدام برای کاهش مناطق تحت کنترل آن و اعمال بیشترین فشار نظامی ممکن بر آن است.
 با تفاصیل یاد شده فوق، طرح و اقدامات اسرائیل برای آینده غزه را می توان همسو و در ادامه سیاست های ترامپ برای این منطقه دانست. طرحی که در آن حقوق فلسطینیان هیچ جایی ندارد، بلکه طرحی استعماری برای کنترل و سلطه اسرائیل بر منطقه به بهای اشغال، الحاق، محاصره و آوارگی فلسطینیان است. آنچه اسرائیل را به ادامه جنایت و زیر پا گذاشتن قوانین بین المللی و چنین اقداماتی تشویق می کند، مصونیت کامل، عدم پاسخگویی، حمایت های بدون محدودیت غرب و ناتوانی جامعه بین المللی در حساب کشی از این رژیم اشغالگر است.