ورزش 3/ مجتبی فریدونی مدیرعامل سابق ذوب‌آهن، یکی از فعالترین چهره‌های فوتبالی در تولید نقد مدیریت فوتبالی است. 
 فریدونی که نوشته‌های متعددی در حوزه‌های مختلف مدیریت ورزش، به خصوص در مورد خصوصی‌سازی و بحث‌های پیرامون آن داشته، در جدیدترین نوشته‌اش به موضوع سقف قرارداد مدنظر فدراسیون اشاره کرده و آن را کاملا غیرکارشناسی می‌داند.
در شرایطی که مسئولان فدراسیون فوتبال در تلاش یافتن راهی برای کاهش پرداخت‌ها هستند و در شرایطی که به نظر می‌رسد این قوانین نیز از سوی باشگاه‌های متمول دور زده شود، فریدونی نقد خود را به این شکل مطرح می‌کند و اساسا این برابری را نادرست می‌داند:
* شروع: سقف بودجه، تصمیم کارشناسی‌نشده
تصمیمات یک شبه، کارشناسی‌نشده و خلق الساعه بخش جدایی ناپذیر  سیستم مدیریتی ما از جمله‌ فوتبال است‌.  تعیین سقف قرارداد یکی از تازه‌ترین تصمیمات مدیران فوتبالی برای کنترل‌ هزینه‌ها و به‌ قول‌ خودشان‌ اجرای فیر پلی مالی است

* نقد نخست: فیرپلی یا سقف قرارداد؟
متداول‌ شدن این اصطلاح جای سوال دارد. یا مثل‌ خودشان‌ بگویید Financial Fair Play یا به‌ زبان خودمان‌ بگوییم " رعایت توازن مالی ". البته‌ این بهترین معادلی است‌ که‌ من پیدا کردم شاید اصطلاحات بهتری هم‌ باشد.  
* نقد دوم: اصطلاح خارجی، کارکرد ایرانی
تعیین سقف بودجه‌ اصلا با آن چیزی که‌ در اروپا و دنیا تحت عنوان‌ رعایت توازن مالی از آن یاد می شود ارتباطی ندارد. رعایت توازن مالی یعنی هر باشگاهی بیش از درآمدی که‌ به‌ دست‌ می آورد هزینه نکند یا به‌ اصطلاح تراز منفی نداشته‌ و زیان ده نباشد. و برای کنترل بهتر سطح دستمزد بازیکنان هم‌ معمولا نسبت‌ دستمزد به‌ کل‌ هزینه را در نظر می گیرند که‌ معمولا  هزینه قرارداد بازیکنان و کادر فنی نباید بیشتر ۷۰-۶۰ درصد از کل هزینه ها را شامل شود.  اما طراحان این قوانین به‌ این‌ نکته‌ هم‌ آگاه بوده‌ اند که‌ رعایت توازن در هزینه ها و درآمدها ممکن است به‌ دلایل مختلف برای همیشه امکان پذیر نباشد و به‌ همین‌ دلیل‌ استثناهایی را قائل شده‌ اند. مثلا در لیگ قهرمانان اروپا هر تیم طی سه‌ فصل‌ می تواند تا سی میلیون یورو کسری داشته‌ باشد ولی در صورت‌ تخطی از این حد با جرایمی از جمله‌،  محدودیت هزینه کرد در فصل‌ های آتی،  محدودیت در لیست نفرات تیمی،  حذف از یک دوره‌ رقابت‌ ها و کسر امتیاز مواجه خواهد شد. ( به‌ جز سه بر صفر کردن نتیجه بازی ). اخیرا قانون رعایت توازن مالی در اروپا هم‌ با انتقاداتی مواجه‌ شده‌ است‌ و تیم‌های کوچک‌تر یوفا را متهم می‌کنند که‌ این‌ قانون‌ به‌ نفع تیم های متمول وضع شده تا تیم های دیگر نتوانند با آن ها رقابت‌ کنند و آنها را به‌ چالش‌ بکشند.
* نقد سوم: پیکان - سپاهان؛ سود متفاوت، هزینه یکسان؟

اصلا چرا باید همه‌ تیم ها در یک سقف خاصی هزینه کنند؟ مثلا در همین لیگ خودمان‌ باشگاه سپاهان زیر مجموعه فولاد مبارکه است‌ که‌ در دوره شش ماه سال گذشته حدود ۵۴۰۰۰ میلیارد تومان سود داشته و پیکان زیر مجموعه ایران خودرو است که‌ تازه به‌ سود دهی رسیده و در مدت‌ مشابه سال‌ قبل‌ حدود ۱۶۰۰ میلیارد تومان‌ سود شناسایی کرده است‌. حالا چرا هر دو این باشگاه‌ ها باید در یک سطح هزینه کنند؟ یک شرکت موفق( بدون حمایت های دولتی) و یک شرکت ناموفق ( با انواع و اقسام حمایت‌های دولتی ) نباید در هزینه کردن برای انجام مسؤلیت های اجتماعی و ایجاد نشاط در جامعه‌ تفاوتی داشته باشند؟ و اصولا لیگی که‌ تمام تیم های آن کمابیش در یک سطح هزینه کنند و قاعدتا نمایشی هم‌ سطح یکدیگر ارائه بدهند جذابیتی دارد.
* یک سوال: چگونه با خارجی‌ها رقابت کنیم؟
اگر از دایره بسته لیگ داخلی و مرزهای کشورمان ( و البته‌ ذهن های محدود و آدم های کوته بین ) پا را فراتر بگذاریم،  در رقابت‌های آسیایی چگونه‌ می‌خواهیم با حداکثر شش‌ میلیون دلار با تیم های نه‌ عربستانی - که‌ اخیرا دولت‌ این کشور ۲۰ میلیارد دلار برای‌ خرید ستاره‌ ها و تقویت باشگاه ها تخصیص داده است- بلکه با سایر رقبای آسیایی رقابت‌ کنیم؟
* پایان: هیجان و رقابت باشد برای آینده
و در آخر اگر مدیران فوتبال دنبال رعایت برابری و توازن هستند و همانطور که‌ در این مملکت رسم است‌ نمی توانیم "کوچک ها" را رشد و ارتقا دهیم و به‌ جای آن سعی می کنیم "بزرگ ها " را محدود کنیم و پائین بکشیم، می خواهند تیم ها را یک‌دست کنند از فصل‌ آینده کل‌ بازیکنان بالقوه و بالفعل برای لیگ برتر را شناسایی کنند و به‌ صلاح دید خودشان‌ بین تیم ها تقسیم کنند و هر باشگاهی هم‌ هر میزان بودجه‌ در نظر گرفته در اختیار سازمان‌ لیگ قرار دهید تا به‌ طور مساوی بین تیم ها،  بازیکنان و مربیان تقسیم کنند تا یه لیگ کاملا متوازن و یک دستی داشته باشیم.