درباره‌ این اثر، به قلم امین میرزایی می‌خوانیم: «در این آلبوم، بر آن بوده‌ایم تا با پرهیز از ملودی مدل‌های ردیف، به کشف ظرفیت‌های تازه در موسیقی ایرانی برآییم، تا افزون بر بهره‌گیری از صدادهی مبتنی بر زیبایی‌شناسی موسیقی ایرانی، از الگوهای ملودیک ردیف اجتناب کنیم. این امر را با استفاده از فضایی هارمونیک و کنترپوانتیک و مبتنی بر تجربه‌ای شخصی آزموده‌ایم. 

خلق چنین فضایی به‌خصوص در قطعات میانه‌ آلبوم به بعد به بیان تجربه‌ زیسته و دغدغه‌های این روزگار پدید آورنده‌ آن انجامیده است. ساختار گروه با استفاده از دو کمانچه، کمانچه آلتو و کمانچه باس شبیه به ساختار کوارتت زهی در موسیقی غربی است و از این طریق کوشیده‌ایم همراه با بیان پهنه‌ی یاد شده، توانایی‌های بی‌مانند این سازها را هویدا سازیم. 

علاوه بر تامین ساز کمانچه باس نوازندگی با آن نیز چالش مهمی بود که نیما پورفولادی نوازنده‌ کمانچه، با تمرکز و تمرین فشرده این امر را به عهده گرفت و این کوشش به هدف اولیه‌ گروه مبنی بر ضبط آثار به‌صورت گروهی و همزمان جامه‌ی عمل پوشاند. امیدواریم در آینده این چهارنوازی بیانی پخته‌تر و غنی‌تر را بپروراند.»