آخرین خبر/​​​​​​​ما آدم‌ها همیشه در حال ساختن زندان‌های نامرئی برای خودمان هستیم؛ زندان‌هایی که با هر تلاش نافرجام برای خوشبختی، آجرهای آن را روی هم می‌چینیم. زندگی کردن، شبیه نشستن کنار یک صخره بزرگ است. سال‌ها در کنارش می‌نشینی، نگاهش می‌کنی، آهسته‌ آهسته با دست خودت آن را تراش می‌دهی و شکلی به آن می‌بخشی، ولی به‌جای این‌که این شکل چیزی زیبا یا مفید باشد، معمولاً به چیزی ختم می‌شود که وقتی از راه دور نگاهش می‌کنی، خودت هم نمی‌دانی چرا آن را ساخته‌ای. همه آن ترس‌هایی که یک‌زمان به چشم مهم نمی‌آمدند، همه خواسته‌هایی که برایشان جنگیدی ولی بهشان نرسیدی، حالا مثل هیولایی غول‌پیکر جلوی راهت ایستاده و نمی‌داند چه می‌خواهی! شاید این راز زندگی است؛ ما نمی‌دانیم برای چه می‌جنگیم و چرا همیشه چیزی را می‌سازیم که در نهایت ما را محدودتر می‌کند.
برگرفته از کتاب «جزء از کل»، اثر استیو تولتز